[Napomena urednika] Ova serija članaka predstavlja srpski prevod knjige "Kako avet komunizma vlada svetom" prvobitno objavljene u listu The Epoch Times, a čiji su autori urednički tim "Devet komentara o Komunističkoj partiji".
Sadržaj knjige
Kako avet komunizma vlada svetom: Predgovor
Kako avet komunizma vlada svetom: Uvod
1. poglavlje: Strategije aveti za uništavanje čovečanstva
2. poglavlje: Evropski koreni komunizma
3. poglavlje: Tiranija na Istoku
4. poglavlje: Izvoz revolucije
5. poglavlje: Infiltriranje na Zapad
6. poglavlje: Pobuna protiv Boga
7. poglavlje: Uništavanje porodice
8. poglavlje: Kako komunizam seje haos u politici
9. poglavlje: Komunistička ekonomska zamka
10. poglavlje: Degradacija pravosudnog sistema
11. poglavlje: Skrnavljenje umetnosti
12. poglavlje: Sabotiranje obrazovanja
13. poglavlje: Mediji – glasnogovornici komunističke aveti
14. poglavlje: Popularna kultura - prepuštanje dekadenciji
15. poglavlje: Komunistički koreni terorizma
16. poglavlje: Komunizam u pozadini pokreta za zaštitu čovekove okoline
17. poglavlje: Globalizacija - komunizam u svojoj srži
18. poglavlje: Globalne ambicije Komunističke partije Kine
Kako avet komunizma vlada svetom: Zaključak
Šta sadrži ovaj nastavak?
4. poglavlje: Izvoz revolucije
1. Izvoz revolucije u Aziju
a. Korejski rat
b. Vijetnamski rat
c. Crveni Kmeri
d. Uspon i pad infiltracija KPK u jugoistočnoj Aziji
2. Izvoz revolucije u Afriku i Latinsku Ameriku
a. Latinska Amerika
b. Afrika
3. Socijalizam u istočnoj Europi
a. Sovjetska represija popularnih pokreta u istočnoj Evropi
b. Albanija i Kina
4. Komunizam nakon Hladnog rata
Reference
4. POGLAVLJE: IZVOZ REVOLUCIJE
Uvod
Komunistički kult se raširio širom sveta i pokretan je putem nasilja i obmana. Mada su komunističke supersile, poput Sovjetskog Saveza ili Kine, vojskom nametnule svoj politički sistem slabijim zemljama, valja napomenuti kako su njihovi osvajački pohodi potpomognuti, a u nekim slučajevima i omogućeni, efikasnim korišćenjem propagande. Komunistička partija Kine (KPK) poslednjih godina je nastavila da sledi svoju strategiju trošeći milijarde za potrebe programa Velike inostrane propagande. [1]
Ovo poglavlje nam objašnjava način na koji su komunistički režimi Istoka, a naročito onaj Narodne Republike Kine (NRK), proširili svoju ideologiju i uticaj na području Azije, Afrike, Južne Amerike i istočne Evrope, u periodu Hladnog rata.
1. Izvoz revolucije u Aziju
Kineski komunistički pokret duguje svoj uspeh Sovjetskom Savezu. Godine 1919. boljševički režim je osnovao Treću internacionalu (Kominternu) sa ciljem izvoza revolucije širom sveta. U aprilu 1920. godine Grigori Voitinsky kao predstavnik Treće komunističke internacionale putuje u Kinu i nedugo potom u Šangaju uspostavlja kancelariju za pripremu formiranja KPK-a. Nekoliko godina, KPK je bila sasvim zavisna o sovjetskom novcu i služila je samo kao organ Komunističke partije Sovjetskog Saveza [2]. KPK nastavlja iduće tri decenije da promoviše sovjetske interese.
Pobeda KPK u u kontinentalnoj Kini je indirektno bila povezana s infiltracijom uticaja levičara u Sjedinjene Američke Države. Službenici Ministarstva spoljnih poslova i drugih institucija sa simpatijama prema kineskim komunistima su uticali na odnos SAD-a i Kine, tokom i nakon Drugog svetskog rata. Zbog toga su SAD prekinule podršku nacionalističkoj vladi Chiang Kai-sheka, dok su Sovjeti, s druge strane, pojačali svoju podršku KPK.
Američki predsednik, Harry S. Truman, takođe odlučuje da napusti Aziju nakon Drugog svetskog rata. Godine 1948. američka vojska napušta Južnu Koreju, a predsednik 5. januara 1950. najavljuje da se SAD više neće mešati u pitanja Tajvanskog prolaza. To je uključivalo prestanak vojne pomoći, čak i slučaju rata, Chiang Kai-shekovoj strani, koja se tada već bila povukla na ostrvo Tajvan i suočavala s vojnom invazijom komunističke Kine. [3] Američki državni sekretar, Dean Acheson, ponovo ističe Trumanovu odluku kako je Korejsko poluostrvo izvan „odbrambene zone“ SAD-a. [4] Ova anti-intervencijska politika omogućava komunističkom bloku da proširi svoj uticaj na Aziju koji se prekida tek odlukom Ujedinjenih naroda da zaštiti Južnu Koreju nakon vojne okupacije Severa u junu 1950. godine.
Izvoz revolucije je bio kamen temeljac spoljne politike komunističke Kine. Osim davanja značajne finansijske podrške, obuke i oružja levičarskim pobunjenicima, NRK bi povremeno slala i vojne snage kako bi direktno pomogla tamošnjoj gerili u borbi protiv legitimno izabranih vlasti. Kineska finansijska pomoć drugim zemljama dostiže maksimum od skoro 7 posto nacionalnog budžeta 1973. godine, odnosno na vrhuncu perioda Velike kulturne revolucije.
Kineski narod je bio taj koji platio visoku cenu ekstravagantnog projekta izvoza revolucije, i to ne samo novcem već sopstvenim životima.
Prema rečima Qian Yapinga, kineskog naučnika koji je imao uvid u tajne dokumente Ministarstva spoljnih poslova NRK: „Godine 1960. je 10.000 tona pirinča otpremljeno u Gvineju, a 15.000 tona pšenice u Albaniju. Od 1950. do kraja 1964. su troškovi za inostranu pomoć iznosili 10,8 milijardi yuana, a u tom periodu je najviše potrošeno tokom … vrhunca Velike kineske gladi.” Od 1958. do 1962., na desetine miliona ljudi umire od gladi. Međutim, ukupni troškovi za inostranu pomoć iznose 2,36 milijardi yuana. Nebrojeni Kinezi bi bili spašeni da su ta sredstva bila iskorišćena za kupovinu hrane. [5]
a. Korejski rat
Komunizam se trudi da dominira svetom koristeći požudu za moć ljudi poput Josifa Staljina, Mao Zedonga, Kim Il Sunga i Ho Ši Mina, kako bi što veće područje i što više ljudi podčinio svojoj zloj ideologiji.
Nakon sveobuhvatnog planiranja, Severna Koreja napada Jug 25. juna 1950. godine. Seoul pada za samo tri dana, a skoro celo Korejsko poluostrvo biva zauzeto posle 45-dnevnog vojnog sukoba. Mao je imao svoje planove povodom Korejskog rata. Kineska vojska se gomilala na korejskoj granici kako bi se spremila da pomogne Severu. Trupe Ujedinjenih naroda prodiru duboko u teritoriju Severa, ali KPK im se suprotstavlja šaljući Narodnu dobrovoljačku vojsku koja spašava Kim Il Sungov komunistički režim od potpunog poraza. Trogodišnji sukob je koštao života nekoliko miliona ljudi na obe zaraćene strane. Komunistička Kina je imala otprilike jedan milion žrtava. [6]
Spašavanje Kimovog režima nije bio jedini motiv KPK za ulazak u konflikt. Tokom građanskog rata s Kuomintangom (kineskim Nacionalistima) 1.7 miliona vojnika prelazi u redove vojske Komunističke partije i upravo Korejski rat predstavlja zgodnu priliku za rešavanje tih politički nepouzdanih trupa. [7]
Budući da su se KPK i Sovjetski Savez borili za uticaj nad Severnom Korejom, Sever je imao koristi od obe strane. Na primer, Kim Il Sung 1966. je posetio Kinu i saznao da se u Pekingu gradi podzemna železnica, pa potom zahteva gradnju identične podzemne železnice i u Pyongyangu, ali besplatno. Mao odmah odlučuje da zaustavi izgradnju u Pekingu i šalje u Pyongyang opremu i osoblje, uključujući dve divizije Železničkog korpusa Narodno oslobodilačke vojske (NOV) i brojne inženjere, ukupno nekoliko desetina hiljada ljudi. Sever nije potrošio ni novčića niti koristio svoje ljude u izgradnji, ali zahteva da KPK garantuje sigurnost podzemne železnice u vreme rata. Na kraju je sistem podzemne železnice u Pyongyangu postao jedan od najdubljih u svetu u to vreme, s prosečnom dubinom od 90 metara i najvećom podzemnom dubinom od 150 metara. Nakon završetka izgradnje, Kim Il Sung javno izjavljuje da su železnicu dizajnirali i izgradili Korejci. Šta više, Kim je često zaobilazio KPK i direktno odlazio u Sovjetski Savez da traži novac i materijal. Posle Korejskog rata, KPK namerno ostavlja neke ljude u Severnoj Koreji s misijom da Sever približi NRK-i. Međutim, oni bliski KPK su bili ubijeni ili pritvoreni, a KPK na kraju gubi na svim frontovima. [8]
Severna Koreja obuhvata strahote komunizma nametnute spolja. Osim što je korejska nacija traumatizovana podelom, Kimov režim predstavlja jedan od najbrutalnijih i najrepresivnijih na planeti, a severnokorejski narod živi u krajnjoj bedi.
Posle raspada Sovjetskog Saveza, KPK drastično smanjuje svoju pomoć Severnoj Koreji. Devedesetih godina prošlog veka Severna Koreja proživljava zastrašujuću nestašicu hrane. Nevladina organizacija „Udruženje prebeglih Severnokorejaca“ izveštava 2007. kako je tokom prvih 60 godina Kimove vladavine najmanje 3,5 miliona ljudi umrlo od gladi i posledičnih bolesti. [9]
b. Vijetnamski rat
KPK je pre Vijetnamskog rata podržavala Komunističku partiju Vijetnama (KPV) u skladu sa francuskom kolonijalnom vlašću. Francuzi 1954. gube bitku kod Dien Bien Phua, što rezultira Ženevskom konferencijom i sukobom između Severnog i Južnog Vijetnama. Francuzi se potom povlače iz Indokine, a Severni Vijetnam vrši vojnu invaziju preko Ho Ši Minovog puta kroz Laos i Kambodžu. Sjedinjene Države učestvuju u sukobu od 1964. do 1973. s ciljem sprečavanja širenja komunizma na Jug. Vijetnamski rat je u to doba bio najveći vojni konflikt od vremena Drugog svetskog rata.
Mao još 1952. šalje savetodavne grupe u Komunističku partiju Vijetnama (KPV). Šef vojne savetodavne grupe je bio gen. NOV-a, Wei Guoqing. Partijska savetodavna grupa za agrarnu reformu pritvara i izvršava pogubljenje desetine hiljada vijetnamskih zemljoposjednika i „bogatih seljaka“, izazvavši glad i seljački bunt Severa. KPK-a pomaže KPV-u da suzbije te ustanke lansirajući ideološki pokret za čišćenje Partije i vojske, nalik Yan'anskom pokretu čišćenja (1942.-1944.) Mao u velikoj meri pomaže Vijetnamu iako su tada desetine miliona Kineza umirali od gladi. Učinio je to jer je želeo da se takmiči sa Sovjetima oko uticaja u Vijetnamu i da takođe osnaži svoj autoritet u KPK.
Liu Shaoqi 1962. godine kao potpredsednik KPK okončava Maov katastrofični Veliki skok napred u Narodnoj skupštini pred 7.000 ljudi, planirajući da obnovi ekonomiju zemlje, ali i marginalizuje Maov uticaj. No, kako bi zadržao vlast Mao još snažnije gura Kinu u Vijetnamski rat, a Liu biva prisiljen da povuče svoje planove za oporavak države s obzirom da nema uporište moći u NOV-u.
Mao 1963. šalje u Vijetnam prvo Luo Ruiqinga a zatim i gen. Lin Biaoa. Liu Shaoqi obećava Ho Ši Minu da će NRK podneti troškove Vijetnamskog sukoba, sledećim rečima: „Dođe li do rata, slobodno smatrajte Kinu vašim bojnim poljem.“ A podrška svakako nije izostala. Ukupna vrednost pomoći do 1975. godine iznosi 20 milijardi dolara, a stotine hiljada pripadnika NOV-a biva prebačeno u Severni Vijetnam kako bi učestvovali u različitim borbenim i ostalim ratnim ulogama. Ironično je to da zatražena pomoć komunističkog Vijetnama postaje tačka sukoba između NRK i Severnog Vijetnama. KPK neprestano snabdeva Sever oružjem i ostalom ratnom opremom kako bi ovaj nastavio svoja borbena delovanja protiv SAD-a. KPV, s druge strane, želi što pre da okonča sukob, pa se 1969. godine, bez prisustva Kine, priključuje Pariskim mirovnim pregovorima pod vođstvom SAD-a.
Mao tokom 1970-tih žurno želi da potvrdi svoj politički autoritet nakon neuspešnog prebega i smrti Lin Biaoa, istaknutog vojnog lidera Komunističke partije Kine. Narušeni kinesko-sovjetski odnosi, s druge strane, dosežu svoj vrhunac 1969. i niza vojnih konflikata te dve sile uz reku Ussuri. Kako bi se suprotstavio sovjetskoj pretnji, Mao sarađuje sa Sjedinjenim Državama i poziva američkog predsednika Richarda Nixona u službenu posetu Kini.
Sjedinjene Države suočene s domaćim antiratnim pokretom nerado nastavljaju vojne aktivnosti pa se 1973. povlače iz Vijetnama. Severni Vijetnam 30. Aprila 1975. okupira Sajgon i zauzima Južni Vijetnam, a KPV pod vođstvom KPK započinje represiju sličnu kampanji KPK za suzbijanje kontrarevolucionara. Više od dva miliona ljudi iz Južnog Vijetnama rizikuje svoj život bežeći iz zemlje, formirajući tako najveći azijski hladnoratovski talas izbeglica.
c. Crveni Kmeri
KPV se udaljava od uticaja Pekinga i jača svoju povezanost sa Sovjetskim savezom nakon ujedinjavanja zemlje i potpisivanja mirovnih pregovora s Washingtonom. Nezadovoljan takvim razvojem događaja, Mao odlučuje da iskoristi Kambodžu kako bi izvršio pritisak na Vijetnam.
Kineska podrška Komunističkoj partiji Kampučije, ili tzv. Crvenim Kmerima, započinje 1955. godine, a njihove vođe se obučavaju u Kini. Pola Pota, najvišeg vođu Crvenih Kmera, odobrava Mao 1963. godine, dajući mu novac i oružje. Kmeri su samo 1970. godine dobili oružje i opremu za 30.000 ljudi. Kambodža, oslabljena Vijetnamskim ratom, pada pod vlast Crvenih Kmera 1975. godine.
Vlast Pol Pota je bila ekstremno brutalna. Ukinuo je valutu i naredio svim urbanim stanovnicima pridruživanje seoskim kolektivnim odredima za prisilni rad. Trebalo je tek malo duže od tri godine da oko četvrtina kambodžanske populacije umre od gladi ili nasilno okonča svoj život u ozloglašenim „poljima smrti“. Crveni Kmeri ne terorišu samo sopstveni narod, već i više puta prodiru u južni Vijetnam masakrirajući tamošnje pogranično stanovništvo. Vijetnam uz podršku Sovjeta napada Kambodžu u decembru 1978. godine. Kambodžanci s olakšanjem dočekuju vijetnamsku vojsku i kraj trogodišnje strahovlade Crvenih Kmera, koji nakon samo jednomesečnog rata gube svoje uporište u glavnom kambodžanskom gradu i beže u planine nastavljajući gerilsku borbu. Vijetnamski osvetnički rat protiv Crvenih Kmera, razljutio je tadašnjeg kineskog vođu Deng Xiaopinga. Deng je početkom 1978. godine naredio „kontranapad“ protiv Vijetnama što je za rezultat imalo tronedeljni rat, koji prema mnogim istoričarima završava porazom Kine. KPK nastavlja da izvodi napade na Vijetnam tokom 1980-ih.
Pol Potovo neprikladno ponašanje 1997. godine izaziva oštre svađe u njegovom sopstvenom krugu istomišljenika. Na kraju ga hapsi kmerski zapovednik, Ta Mok, i na javnom suđenju biva osuđen na doživotni zatvor. Pol Pot umire od srčanog udara 1998. godine. Uprkos mnogobrojnim kineskim opstrukcijama, vanredno veće kambodžanskog suda 2014. godine osuđuje kmerske vođe, Khieua Samphana i Nuona Chea, na doživotni zatvor.
d. Uspon i pad infiltracija KPK u jugoistočnoj Aziji
Pored svojih akcija u bivšim francuskim kolonijama Indokine, KPK mnogo ulaže podupirući komunističke pobune u zemljama jugoistočne Azije. Pomenuti komunistički pokreti su bili posebno aktivni tokom 1950-tih i 1960-tih, da bi nakon tog perioda matične države porazile ili marginalizovale.
Izvoz komunističke revolucije ima bolne posledice za kineske iseljenike. Brojni anti-kineski incidenti izbijaju širom jugoistočne Azije i hiljade Kineza biva ubijeno u etničkim incidentima. Takođe se i mnogima ograničava pravo na rad i obrazovanje.
Tipičan primer je Indonezija. KPK tokom 1950-ih i 1960-ih pruža značajnu finansijsku i vojnu podršku toj zemlji kako bi podržala tamošnju Komunističku partiju (Partai Komunis Indonesia). KPI je 1965. najveća politička grupa s tri miliona direktnih članova. Povrh toga, ukupan broj članova u pridruženim organizacijama i filijalama okuplja dvadeset dva miliona ljudi koji se nalaze širom indonezijske vlade, političkog sistema i vojske, a mnogi od njih su i bliski prvom indonezijskom predsedniku Sukarnu.
Mao u to vreme kritikuje Sovjetski Savez za podršku „revizionizmu“, što će reći skretanje od marksističke doktrine i istovremeno snažno podstiče KPI da krene putem nasilne revolucije. Čelnik KPI-a, Aidit, je idolizovao Maoa i pripremao se da organizuje vojni udar. Suharto, desničarski vojni vođa, 30. jula 1965. sprečava pokušaj državnog udara, prekida veze s Kinom i čisti veliki broj članova KPI-a. Uzrok ove čistke se povezuje s izjavama tadašnjeg premijera NRK-a, Zhou Enlaia. Tokom jednog od međunarodnih susreta komunističkih zemalja, Zhou Sovjetskom Savezu i predstavnicima drugih komunističkih zemalja, obećava: „U Jugoistočnoj Aziji živi toliko puno Kineza, a kineska vlada je sposobna da uvede komunizam preko njih i da promeni političku situaciju u jugoistočnoj Aziji preko noći.” Tog trenutka u Indoneziji započinju masovni anti-kineski pokreti kao odgovor na partijski pokušaj uvođenja revolucije u toj državi. [10]
Anti-kineski pokret u Burmi (Mianmar) je bio sličan. Kineski konzulat u Burmi i lokalna filijala novinske agencije Xinhua su nedugo nakon početka Kulturne revolucije, 1967. godine, krenuli s intenzivnim unapređenjem Kulturne revolucije među iseljenim Kinezima. Naime, podsticali su studente da nose značke s Maovim likom, proučavaju njegovu Malu crvenu knjigu i suprotstave se burmanskoj vladi. Vojna hunta pod vladavinom generala Ne Wina izdaje naredbu zabranivši nošenje takvih značaka i proučavanje Maove literature, a takođe i nalaže zatvaranje kineskih škola. U junu 1967. se događa nasilni anti-kineski incident u glavnom gradu Yangonu s više stotina ozleđenih i nekoliko desetina pretučenih na smrt.
Službeni mediji KPK u julu 1967. proglašavaju sledeće: „Čvrsto podržavamo stanovnike Mianmara pod vođstvom Komunističke partije Burme (KPB) u pokretanju oružanih sukoba i velike pobune protiv vlade Ne Win-a.“
KPK nedugo potom šalje tim vojnih savetnika zajedno sa 200 aktivnih vojnika kako bi pomogli odredima KPB-a koje su vladine snage proterale u šume. 1. januara 1968. godine, veliki broj kineskih Crvenih gardi i snaga KPB-a napada Burmu iz Yunnana, poražava burmanske vladine snage i preuzima kontrolu nad regijom Kokang. [11]
Pokušaji KPK da izveze revoluciju za vreme Kulturne revolucije uključuju veličanje nasilja, davanje vojne obuke, oružja i finansija. Kada je KPK prestala da pokušava da izvede revoluciju, komunističke partije van Kine se raspadaju, nesposobne da se ponovo oporave.
Komunistička partija Malezije (KPM) 1961. godine napušta oružani sukob kako bi odlučila da stekne političku moć putem normalnih izbora. Deng Xiaoping poziva Chin Penga i druge vođe KPM-a u Peking, zahtevajući od njih nastavak nasilnog ustanka, verujući kako će revolucionarna „visoka plima“ vijetnamskog bojišta uskoro počistiti Jugoistočnu Aziju. Stoga, KPM idućih 20 godina ne posustaje od oružane borbe i revolucionarnih pokušaja. [12] KPK pak finansira KPM i nabavlja za njih oružje na tajlandskom crnom tržištu, a 1969. osniva radio stanicu Malezijski zvuk revolucije u gradu Yiyang, provincije Hunan, i emituje program na malezijskom, tajlandskom, engleskom i drugim jezicima. [13]
Osim gore navedenih zemalja, KPK je takođe pokušala da izvede revoluciju na Filipinima, Nepalu, Indiji, Šri Lanki, Japanu itd. Ponekad se to činilo kroz pružanje vojne obuke, a ponekad širenjem propagande. Neke od tih komunističkih organizacija kasnije postaju međunarodno prepoznate terorističke grupe. Na primer, japanska Crvena armija je bila ozloglašena po svojim anti-monarhističkim i pro-nasilnim revolucionarnim sloganima, a takođe i odgovorna za otmice aviona, masakr civila u izraelskoj vazdušnoj luci Lod i niz drugih terorističkih incidenata.
KPK smanjuje podršku komunističkim pokretima jugoistočne Azije krajem 1970-tih i nakon Kulturne revolucije. Tokom sastanka između predsednika Singapura Lee Kuan Yewa i Deng Xiaopinga, Lee zatražuje od Denga zaustavljanje radijske emisije KPM-a i indonezijske Komunističke partije. KPK je tada bila okružena neprijateljima i izolovana, a Deng je upravo povratio vlast traživši međunarodnu podršku, pa je prihvatio njegovu preporuku. Deng se sastaje s vođom KPM-a, Chin Pengom, i određuje rok za okončanje emitovanja koji podstiču na komunističku revoluciju. [14]
2. Izvoz revolucije u Afriku i Latinsku Ameriku
Sovjetski Savez i NRK organizuju obimne kampanje za podršku komunističkim pokretima Bliskog istoka, Južne Azije, Afrike i Latinske Amerike. Međutim, Sovjetski Savez krajem 1960-tih, pod pritiskom SAD-a i NATO-a i njihove strategije obuzdavanje, smanjuje tenzije i dolazi do daha koristeći novi ideološki pristup. Ta politička odluka poziva na mirni zajednički život sa zapadnim kapitalističkim zemljama, što kao posledicu prouzrokuje pružanje slabije podrške revolucionarnim pokretima Trećeg sveta. No KPK koja agituje globalnu revoluciju optužuje Sovjete za „revizionizam.“ Početkom šezdesetih godina, ministar Međunarodnog odeljenja za vezu i bivši visoki poslanik NRK u Sovjetskom Savezu, Wang Jiaxiang, daje sličan predlog, no Mao ga kritikuje i optužuje da se previše prijateljski ponaša prema imperijalistima, revizionistima i reakcionarima, kao i da nedovoljno podržava svetski revolucionarni pokret.
KPK tokom Kulturne revolucije često koristi slogan: „Proletarijat će osloboditi sebe jedino oslobađanjem celokupnog čovečanstva.“ Partijski Ministar nacionalne odbrane, Lin Biao, 1965. godine izjavljuje u članku naziva „Živela pobeda narodnog rata!“, kako je veliko uzdizanje u svetskoj revoluciji neizbežno. Prema teoriji Maoa o „opkoljavanju gradova iz ruralnih područja" (način na koji je KPK preuzela vlast u Kini), Lin poredi Severnu Ameriku i zapadnu Evropu s gradovima, a Aziju, Afriku i Latinsku Ameriku smatra ruralnim područjima.
Izvoz revolucije u Aziju, Afriku, Latinsku Ameriku, KPK smatra važnim političkim i ideološkim zadatkom s obzirom da isti postavlja temelje za osvajanje Zapada. KPK se pod Maovim vođstvom, osim izvoza revolucije u Aziju, takmiči sa Sovjetskim Savezom za uticaj u Africi i Latinskoj Americi.
a. Latinska Amerika
Profesor Cheng Yinghong sa Državnog univerziteta Delaware je napisao sledeće u svom članku „Izvoz revolucije u svet: istraživačka analiza uticaja Kulturne revolucije u Aziji, Africi i Latinskoj Americi“:
U Latinskoj Americi maoistički komunisti sredinom 1960-tih uspostavljaju organizacije u Brazilu, Peruu, Boliviji, Kolumbiji, Čileu, Venezueli i Ekvadoru. Glavni članovi su mladi ljudi i studenti. Maoisti uz podršku Kine 1967. godine u Latinskoj Americi osnivaju dve gerilske grupe: Oslobodilačku vojsku Kolumbije, čije članice su oponašale Crveni odred žena, nazvanu Odred María Cano [; i] Bolivijsku Caancahuazú gerilu, ili Nacionalno oslobodilačku vojsku Bolivije. Neki venecuelski komunisti u tom periodu pokreću akcije oružanog nasilja.
Osim toga, levičarski vođa peruanske Komunističke partije, Abimael Guzmán, se obučava u Pekingu krajem šezdesetih godina. Osim studiranja eksploziva i vatrenog oružja, još je važnije shvatanje Misli Mao Zedonga, posebno ideje o „duhu koji se menja u materiju“, kao i da se ako se sledi pravi put ide od „ne imanja vojske do imanja vojske; ne imanja oružja do imanja oružja.” [15]
Guzmán je bio vođa Komunističke partije Perua (poznate i kao „Sjajni put“), koju su vlade SAD-a, Kanade, Evropske unije i Perua označile kao terorističku organizaciju.
Kuba je prva zemlja Latinske Amerike koja uspostavlja diplomatske veze s KPK. Kako bi pridobila Kubu i istovremeno se takmičila sa Sovjetskim Savezom za vođstvo u međunarodnom komunističkom pokretu, KPK u novembru 1960. godine, odobrava Che Guevari zajam od 60 miliona dolara prilikom njegove kineske posete. U to doba su ljudi u Kini umirali od gladi usled kampanje Veliki skok napred. Zhou Enlai je takođe rekao Guevari da bi pregovaranjem mogao da zatraži izbegavanje vraćanja duga. Fidel Castro kasnije počinje da favorizuje Sovjetski Savez nakon pogoršanja kinesko-sovjetskih odnosa, no KPK šalje veliki broj propagandnih materijala kubanskim zvaničnicima i građanima putem ambasade u Havani u pokušaju podsticanja državnog udara protiv Castrovog režima. [16]
Meksiko i KPK 1972. godine uspostavljaju diplomatske odnose, a za prvog kineskog ambasadora u Meksiku biva izabran Xiong Xianghui, obaveštajni agent KPK-a. Xiongu je određeno prikupljanje obaveštajnih podataka (takođe i o SAD-u), ali i uplitanje u poslove meksičke vlade. Malo pre njegovog stupanja na dužnost, Meksiko najavljuje hapšenje grupe gerilaca obučenih u Kini. Meksički predsednik Luis Echeverrí je posebno besan jer je, uspostavljajući diplomatski odnos sa Kinom, izdržao žestoko protivljenje meksičke opozicije i Sjedinjenih Država. Xiong predlaže Zhou Enlaiu da pozove Echeverriju u državnu posetu kako bi se izgladio incident. Echeverrija prihvata poziv i kasnije traži od Kine povlašćeni trgovinski tretman koji KPK prihvata. [17]
b. Afrika
Cheng takođe objašnjava kako KPK utiče na nezavisnost afričkih zemalja i njihov put nakon proglašenja sopstvene nezavisnosti:
Prema izveštajima zapadnih medija, početkom šezdesetih godina, neki mladi afrički revolucionari iz Alžira, Angole, Mozambika, Gvineje, Kameruna i Konga se obučavaju u Harbinu, Nanjingu i drugim kineskim gradovima. Član Afričke nacionalne unije Zimbabvea (eng. ZANU) opisuje svoju jednogodišnju obuku u Šangaju. Osim vojne obuke, uglavnom se bave političkim studijima, kako mobilizovati ruralne ljude i inicirati gerilski rat s ciljem pokretanja narodnog rata. [18]
Kineska pomoć Tanzaniji i Zambiji je bio najveći spoljni projekat odnosno pokušaj izvoza revolucije u Afriku u razdoblju šezdesetih godina prošlog veka.
Navodimo sledeći primer; KPK šalje veliki broj stručnjaka iz kancelarije za tekstilnu industriju u Šangaju kako bi pomogla da se izgradi fabrika tekstila u Tanzaniji. Odgovorna osoba je ove projekte za pomoć obojila snažnim ideološkim prizvukom i po dolasku u zemlju organizuje postavljanje crvene zastave s pet zvezdica na gradilište, podiže Maov spomenik s njegovim citatima, pušta propagandne pesme iz doba Kulturne revolucije i recituje Maove reči. Gradilište se pretvara u model za Kulturnu revoluciju u inostranstvu. Takođe organizuje propagandni tim za veličanje Mao Zedongovih Misli i aktivno širenje buntovnih pogleda među lokalnim radnicima. Tanzanijske vlasti su besno posmatrale pokušaje KPK da pokrene revoluciju u njihovoj zemlji.
Mao je zatim odlučio da izgradi železničku prugu Tanzanija-Zambija koja povezuje Istok Afrike sa središnjim i južnim delom tog kontinenta. Kina u periodu od šest godina (1970 – 1976), za potrebe izgradnje železnice, sa 320 mostova i 22 tunela, šalje 50.000 radnika i troši skoro 10 milijardi yuana. Današnji ekvivalent takvog projekta bi se merio u više stotina milijardi yuana, ili nekoliko desetina milijardi američkih dolara. Ipak loše upravljanje i korupcija u obe zemlje prouzrokuju nerentabilnost železnice koja za nastavak funkcionisanja još uvek zavisi od kineske pomoći.
3. Socijalizam u istočnoj Evropi
Sovjetski Savez zauzima Istočnu Nemačku, nakon Drugog svetskog rata i pada nacističkog režima, prema podeli teritorija određenoj na konferenciji na Jalti. Moskva formira vojni savez Varšavskog pakta čije su članice komunistički režimi istočne Evrope.
Odmicanjem Hladnog rata slabi i dominacija Sovjetskog Saveza nad članicama Pakta. Raskol Kine i Sovjetskog Saveza omogućuje uticaj NRK na režime istočne Evrope, posebno balkanske zemlje Albanije.
a. Sovjetska represija popularnih pokreta u istočnoj Evropi
Sovjeti otvaraju period ograničenih političkih sloboda na 20. kongresu Komunističke partije Sovjetskog Saveza u februaru 1956. godine i tajnim govorom lidera Nikite Hruščova u kojem se ovaj odriče Staljina. Nove okolnosti prvo potpaljuju anti-komunistički bunt u Poljskoj, pa Mađarskoj, a kao posledica toga i u drugim zemljama istočne Evrope.
Nakon smrti de facto diktatora Bolesława Bieruta, u martu 1956. godine, njegov poljski naslednik traži reforme i prekid s zaostavštinom staljinizma. U junu na desetine hiljada fabričkih radnika u Poznanju započinju štrajk. Protesti su ugušeni u krvi, a partijsko vođstvo primećujući uspon rodoljubivuh osećanja preduzima korake kako bi umirilo narod. Za lidera Partije je izabran, Władysława Gomułku, čovek koji se ne ustručava da se suprotstavi Hruščovu i Sovjetskom Savezu.
Pokušaj mađarskog prevrata se događa u oktobru 1956. godine kada grupa studenata postavlja pred Partiju ukupno 16 zahteva, uključujući i povlačenje sovjetske vojske iz njihove zemlje. Protesti 23. oktobra ruše bronzani spomenik Staljina i iza njega ostaju samo čizme u koje masa stavlja mađarske zastave. Pretpostavlja se da je na ulicama bilo oko 200.000 demonstranata. Sovjetska vojska otvara vatru na mnoštvo ubijajući desetine nenaoružanih demonstranata.
Sovjetski Savez prvobitno želi da sarađuje sa novoosnovanom opozicionom strankom imenujući Imre Nagya za premijera i predsednika Veća ministara. Međutim, Nagy povlači Mađarsku iz Varšavskog pakta i zagovara dalju liberalizaciju zemlje. Sovjeti 4. novembra šalju u znak odmazde tenkove i 60.000 vojnika i ubijaju nekoliko hiljada ljudi slamajući pokret za nezavisnost. Nagy biva uhapšen i pogubljen zajedno sa stotinama svojih pristalica. Kao posledica toga stotine hiljada Mađara beži na Zapad. [19]
Praško proleće u Čehoslovačkoj sledi 1968. godine, odnosno, deceniju nakon sovjetske invazije na Mađarsku. Nakon Hruščovljevog govora (1956.), politika u toj zemlji postaje manje stroža pa Komunistička partija Čehoslovačke (KPČ) omogućava rast relativno nezavisnog civilnog društva. Jedan od istaknutijih osoba tog doba je Václav Havel, koji kasnije postaje prvi predsednik Češke Republike.
Reformistički političar, Aleksandar Dubček, preuzima 5. januara 1968. godine dužnost prvog sekretara KPČ-a i ojačava reforme uz slogan „socijalizam s humanim licem.“ Dubček nedugo zatim u velikim razmerama započinje rehabilitaciju pojedinaca pogrešno progonjenih u vreme Staljina. Disidenti su oslobođeni, kontrola medija popustila, akademska sloboda podsticana, građanima dopušteno da slobodno putuju u inostranstvo, a smanjen je i nadzor religija. Najznačajnija stavka dopušta KPČ limitiranu unutarstranačku demokratiju.
Sovjetski Savez u strahu od mađarskog scenarija iz 1956. godine i sličnih reakcija ostalih zemalja, smatra takve reforme izdajom socijalističkih principa. Sovjetski zvaničnici s Generalnim sekretarom KPSS-a, Leonidom Brežnjevim, održavaju od marta do avgusta 1968. pet sastanaka s Dubčekom pokušavajući da ga odvrate od demokratskih reformi. Dubček, međutim, zanemaruje sve Brežnjevljeve zahteve. Sovjetski savez i članice Varšavskog pakta u avgustu te godine bez najave okupiraju Čehoslovačku sa stotinama hiljada vojnika. Invazija označava kraj Praškog proljeća kao i „socijalizma s ljudskim licem.“ [20]
Sovjetski Savez se oslanjao na svoju vojnu snagu da nametne komunističku vlast nad istočnom Evropom i zadrži kontrolu nad regijom, ali čak i najmanji pomak ka liberalizaciji je doveo do pobune protiv socijalističkog sistema. Krajem osamdesetih godina sovjetsko vođstvo započinje političke i ekonomske reforme, prouzrokujući kraj Hladnog rata, pad Berlinskog zida i kolaps svih komunističkih režima istočne Evrope. S obzirom da Sovjetski Savez odustaje od održavanja skupe politike u svrhu daljnje kontrole, stanovnici Poljske, Rumunije, Bugarske, Čehoslovačke i Istočne Nemačke, ustaju u generalno mirnim protestima protiv lokalnih komunističkih režima.
Dana 4. juna 1989. godine se događa masakr na Trgu Tiananmen u Kini, ali i Poljska organizuje svoj prvi krug slobodnih demokratskih izbora. Drugi krug, održan 18. juna, uklanja komuniste i njihove koalicione partnere iz parlamenta.
Do oktobra 1989. više gradova Istočne Nemačke se pak suočava sa masovnim demonstracijama protiv vladajuće Partije socijalističkog jedinstva. U poseti Berlinu tog meseca, sovjetski vođa Mihail Gorbačov, saopštava Generalnom sekretaru Partije, Erichu Honeckeru, kako je reforma jedini put prema napred.
Neposredno nakon toga Istočna Nemačka ukida putna ograničenja prema Mađarskoj i Čehoslovačkoj, koje prolaze kroz sopstvene političke liberalizacije po uzoru na Sovjetski savez i to omogućava nebrojenim ljudima beg u Zapadnu Nemačku preko Čehoslovačke. Berlinski zid više ne uspeva da zaustavi talase odbeglih građana, pa Partija 9. novembra odustaje od nadzora međudržavne nemačke granice. Desetine hiljada prelazi u Zapadni Berlin, a zid biva srušen. Decenijama simbol komunističke Gvozdene zavese preko noći odlazi u istoriju. [21]
b. Albanija i Kina
KPK je uložila veliki napor kako bi stekla uticaj nad Albanijom, koja je ranije kritikovala Moskvu napustivši Varšavski pakt. Mao je bio zadovoljan albanskim raskidanjem veza sa Sovjetima, pa započinje program davanja „pomoći“ toj zemlji, bez obzira na troškove.
Kineska državna novinska agencija (Xinhua) izveštava sledeće: „Kina u periodu od 1954. do 1978. u 75 navrata pruža finansijsku pomoć Radničkoj partiji Albanije, u ukupnom iznosu od 10 milijardi yuana." U to vrijeme Albanija broji samo oko dva miliona stanovnika, što znači da je svaka osoba primila ekvivalent od pet hiljada yuana. Dok je kineski prosečni godišnji BDP po glavi stanovnika iznosio tek dve stotine yuana. U tom periodu Kina prolazi kroz Veliki skok napred i rezultirajuću glad, kao i ekonomski kolaps prouzrokovan Kulturnom revolucijom Mao Zedonga. Kina svoje izuzetno oskudne devizne rezerve za vreme Velike gladi iskorišćava za uvoz zaliha hrane. Reis Malile, albanski ambasador u Kini, 1962. godine putuje u Kinu kako bi zatražio pomoć u obliku snabdevanja hranom. Brod s pšenicom je iz Kanade trebao da doplovi u Kinu, ali Liu, ondašnji potpredsednik Partije, naređuje da brod promeni smer i istovari teret u albansku luku. [22]
Kina pomaže Albaniji u izgradnji fabrike tekstila, ali upotrjebljava svoje sopstvene devizne rezerve za kupovinu pamuka za Albaniju s obzirom da ga zemlja nije posedovala. Jednom prilikom albanski zvaničnici traže od Geng Biaoa, tadašnjeg kineskog ambasadora u Albaniji, da zameni glavne mašine u fabrici đubriva, zahtevajući da iste budu nabavljene iz Italije. Kina zatim kupuje mašine iz Italije i instalira ih za Albaniju. Zemlja ne ceni pomoć i uzima je zdravo za gotovo. Ogromne količine iz Kine poslatog čelika, mašinske opreme i preciznih instrumenata biva ostavljeno da propada izloženo vremenskim uslovima. Albanske zvaničnike to nije brinulo; znali su da će im Kina jednostavno dati još ako se materijal ili oprema pokvari odnosno zagubi.
Albanija 1974. godine traži od Kine pozajmicu u iznosu pet od milijardi yuana koju NRK odobrava iako je zemlja tada uzdrmana Kulturnom revolucijom i zbog toga se nalazi na ivici potpunog ekonomskog kolapsa. Ipak albansko vođstvo je svejedno vrlo nezadovoljno i pokreće anti-kineski pokret sa sloganima poput: „Nikada nećemo popustiti pod ekonomskim pritiskom strane zemlje.“ Takođe odbija zahtev Narodne Republike Kine za naftom i asfaltom.
4. Komunizam nakon Hladnog rata
Sovjetski savez prolazi kroz drastične promene nakon revolucija iz 1989. godine. Komunistički tvrdolinijaši iz KPSS-a, KGB-a i vojske, smatraju Gorbačovljeve reforme izdajom komunizma organizujući vojni udar, smeštaju sovjetskog lidera u kućni pritvor i šalju tenkove na ulice Moskve. Ipak, zavera ne dobija podršku većine članova Partije ili javnosti pa zaverenici bivaju uhapšeni ili izvršavaju samoubistvo. Pokreti za nezavisnost se sve više šire državom i Gorbačov 25. decembra 1991. godine proglašava raspad Sovjetskog Saveza na petnaest nezavisnih republika.
Kraj Hladnog rata, raspad Sovjetskog bloka, i pokretanje ekonomskih reformi naizgled signalizuju okončanje komunističke pretnje slobodnom svetu i čovečanstvu. Tenzije između Sjedinjenih Država i Sovjetskog Saveza u stvari odvraćaju pažnju sveta od spletki Komunističke partije Kine kojoj se u višedecenijskom periodu pružila mogućnost da ojača sopstveni totalitarni sistem i potkopa slobodni svet.
Celokupni osvrt na zločine komunizma tek treba da se dogodi, za razliku od pokreta denacifikacije posle Drugog svetskog rata i javnih suđenja ratnim zločincima, odnosno opštom edukacijom o zlu fašističke ideologije. Rusija i mnoge druge sovjetske republike takođe nikada zaista nisu ni raskinule sa sovjetskom prošlošću ili ukinule tajni policijski aparat. Državu vodi bivši agent KGB-a koji je u kasnijim godinama služio kao šef tajne ruske policije. Ne samo da su komunističke ideologije i njezini sledbenici još uvijek aktivni, već i šire svoj uticaj na Zapad i ceo svet.
Antikomunistički aktivisti na Zapadu - starije generacije s dubljim razumevanjem komunizma - polako izumiru, dok noviji naraštaji nisu o tome dovoljno obrazovani. Komunisti i levičarsko orijentisane organizacije zato nastavljaju svoje radikalne ili progresivne pokrete s ciljem rušenja i razaranja tradicionalnih vrednosti i društvene strukture.
Prvi predsednik Ruske Federacije, Boris Jeljcin, preduzima akciju pročišćavanja sovjetske ideologije otpuštajući bivše sovjetske državne službenike, rušeći statue Lenjina i drugih komunističkih vođa i obnavljajući pravoslavne crkve koje je uništio KPSS. Ali ove mere čišćenja zemlje od duboko ukorenjene partijske kulture se uglavnom pokazuju površnima, s obzirom da su takve stvari bile gotovo sedam decenija usađivane u mentalitet ljudi i institucije. Nadalje, politička previranja i nadolazeći postsovjetski ekonomski pad dolivaju vodu na mlin nostalgije za propalim političkim sistemom.
Rast podrške i buđenje komunističkih osećanja dovodi do osnivanja Komunističke partije Ruske Federacije (KPRF) koja postaje važnija politička stranka od uspona Vladimira Putina i njegove Ujedinjene Rusije.
U nedavnim istraživanjima javnog mnijenja, poput onog iz 2015. moskovske RBK TV, većina ispitanika (otprilike 60%)se izjašnjava da bi Sovjetski Savez trebao biti obnovljen. U maju 2017. godine je obeležena 100. godišnjica uspona Sovjetskog Saveza na vlast, a Sovjetska komunistička omladinska liga, osnovana ranije kao filijala KPSS-a, održava na Crvenom trgu ispred Lenjinovog groba ceremoniju zakletve povodom pridruživanja partijskoj mladeži. Predsednik KPRF-a, Genadij Zjuganov, je na skupu izjavio, kako se Partiji nedavno pridružilo šezdeset hiljada novih članova i da Komunistička partija nastavlja da preživljava i da se širi .
Avet komunizma nastavlja da poseduje najveću državu na svetu. Samo u Moskvi postoji 80 spomenika posvećenih Lenjinu, čiju grobnicu na Crvenom Trgu nastavljaju da posećuju njegovi sledbenici i turisti. Svet još uvek nije u potpunosti razotkrio i osudio zločine KGB-a. U većini zemalja sveta je u proteklom veku izbledeo uticaj komunizma na politički sistem. Na vrhuncu Hladnog rata je postojalo više od dvadeset deklarisanih komunističkih režima. Danas ih preostaje samo četiri: Kina, Vijetnam, Kuba i Laos. Iako je Severna Koreja na površini napustila marksističko-lenjinistički komunizam, ona je i dalje totalitarna komunistička država. Više od sto država na svetu ima registrovane komunističke partije.
Do 1980-tih u Latinskoj Americi postojalo je oko pedeset komunističkih partija s ukupnim članstvom od milion ljudi (Komunistička partija Kube je činila otprilike polovinu). Početkom 1980-tih, Sjedinjene Države i Sovjetski Savez su u žestokoj konkurenciji na važnim tačkama Latinske Amerike i Azije. Partije koje su se oslanjale na nasilje kao fokus svog delovanja, poput Komunističke partije Perua, postaju sve malobrojnije nakon pada Sovjetskog Saveza i režima istočne Evrope.
Međutim, većina tih zemalja nastavlja da upražnjava varijacije socijalizma. Levo orijentisane političke stranke preuzimaju imena poput Demokratska socijalistička stranka, Narodna socijalistička partija itd. Premda su brojne komunističke partije Srednje Amerike uklonile predznak „komunistička“ iz svojih imena, one i dalje u svojim aktivnostima nastavljaju da promovišu komunističke i socijalističke ideologije na još varljiviji način.
U većini od trideset i tri nezavisne zemlje Latinske Amerike i Kariba, komunistička partija je prihvaćena kao legitimni politički entitet. U Venezueli, Čileu, Urugvaju i drugde, komunističke partije i vladajuće stranke neretko formiraju koalicijske vlade, dok su Partije u ostalim zemljama obično u ulozi opozicije.
Na Zapadu i nekim zemljama u drugim regijama, komunizam ne pribegava nasilnim metodama kako je to činio na Istoku. Ipak se zahvaljujući zagovornicima levičarskih ideologija, skrivenim pristupom infiltrira u svaki aspekt društva u Sjedinjenim Državama i drugim zemljama. Decenijama kasnije, forme komunizma na Zapadu su u principu uspele u potkopavanju tradicionalne kulture i moralnosti, razarajući kulturu datu od bogova. Avet komunizma je u tom pogledu već stekla kontrolu nad celim svetom.
Reference
1. Chongyi Feng, “How the Chinese Communist Party Exerts Its Influence in Australia,” ABC News (Australia), June 5, 2017.
2. Jung Chang and Jon Halliday, “Lukewarm Believer (1920–25; age 26–31),” Mao: The Unknown Story (New York: Anchor Books, 2006).
3. Harry S. Truman, “Statement on Formosa” (speech, White House, January 5, 1950), USC US–China Institute, accessed April 19, 2020.
4. “US Enters the Korean Conflict,” National Archives, last modified September 7, 2016.
5. Qian Yaping 錢亞平, “60 nian lai Zhongguo de dui wai yuanzhu: zui duo shi zhan guojia caizheng zhichu 7%” 60年來中國的對外援助：最多時佔國家財政支出7% [“Sixty Years of China’s Foreign Aid: Up to 7 Percent of the National Fiscal Expenditure”], People’s Daily, May 27, 2011. [In Chinese]
6. Chen Xianhui 陈宪辉, “Di 38 zhang kang Mei yuan Chao” 第38章抗美援朝 [“Chapter 38: Resist US, Aid Korea”], in Geming de zhenxiang. Ershi shiji Zhongguo jishi 革命的真相.二十世纪中国纪事The Truth of the Revolution: 20th Century Chronology of China. [In Chinese]
7. Zhong Shanluo 鐘山洛, Dangshi mimi 黨史秘密 Secrets of Party History. [In Chinese]
8. Chen Xianhui 陈宪辉, “Di 52 zhang Wen Ge wai jiao: duiwai shuchu geming” 第52章文革外交与输出革命 [“Chapter 52: The Cultural Revolution Diplomacy and Export Revolution”], in Geming de zhenxiang. Ershi shiji Zhongguo jishi 革命的真相.二十世纪中国纪事The Truth of the Revolution: 20th Century Chronology of China. [In Chinese]
9. Li Su 李肃, “Jie mi shi ke: taoli Chaoxian wangming Zhongguo (wanzhengban)” 解密时刻：逃离朝鲜亡命中国 (完整版 ) [“Leaking Moment: Escaping North Korea, Dying in China” (complete version)], Voice of America, October 8, 2012. [In Chinese]
10. Song Zheng 宋征, “1965 Yinni ‘9.30’ zhengbian shimo” 1965印尼『9.30』政政变始末 [“The 9.30 Coup in Indonesia in 1965”], China In Perspective, modified September 20, 2017. [In Chinese]
11. Wang Nan 王南, “Shuo gu lun jin: Miandian de Zhongguo chongjidui bo”, 说古论今：缅甸的中国冲击波 [“Talking About History: China’s Shock Wave in Myanmar”], Voice of America, February 24, 2012. [In Chinese]
12. Cheng Yinghong 程映虹, “Xiang shijie shuchu geming—”Wen Ge” zai Ya Fei La de yingxiang chutan “向世界输出革命──“文革”在亚非拉的影响初探 [“Exporting Revolution to the World: An Early Exploration of the Impact of the Cultural Revolution in Asia, Africa and Latin America”], Modern China Studies, vol. 3 (2006). [In Chinese]
13. Chen Yinan 陳益南, “She zai Zhongguo de Ma Gong diantai”, 設在中國的馬共電台 [“MCP Radio Station in China”], Yanhuang Chunqiu, vol. 8, 2015. [In Chinese]
14. Cheng Yinghong, “Xiang shijie shuchu geming.”
15. Ibid.
16. Chen, “Di 52 zhang Wen Ge wai jiao.”
17. Hanshan 寒山, “Jin shi zuo fei: Xiong Xiangshi he Zhonggong zai La Mei shuchu geing de lishi” 今是昨非﹕熊向暉和中共在拉美輸出革命的歷史 [“Xiong Xianghui and the CCP’s history of exporting revolution to Latin America”], Radio Free Asia, November 17, 2005. [In Chinese]
18. Cheng, “Xiang shijie shuchu geming.”
19. Chen Kuide 陈奎德, Jindai xianfa de yanhua 近代宪政的演化[The Evolution of Contemporary Constitutionalism], The Observer (2007), chap. 60. [in Chinese]
20. Ibid., chap. 67.
21. Ibid., chap. 77.
22. Wang Hongqi, “Zhongguo dui Aerbaniya de yuanzhu” 中国对阿尔巴尼亚的援助 [“China’s Aid to Albania”], Yanhuang Chunqiu, accessed April 16, 2020. [In Chinese]
