[Napomena urednika] Ova serija članaka predstavlja srpski prevod knjige "Kako avet komunizma vlada svetom" prvobitno objavljene u listu The Epoch Times, a čiji su autori urednički tim "Devet komentara o Komunističkoj partiji".
Sadržaj knjige
Kako avet komunizma vlada svetom: Predgovor
Kako avet komunizma vlada svetom: Uvod
1. poglavlje: Strategije aveti za uništavanje čovečanstva
2. poglavlje: Evropski koreni komunizma
3. poglavlje: Tiranija na Istoku
4. poglavlje: Izvoz revolucije
5. poglavlje: Infiltriranje na Zapad
6. poglavlje: Pobuna protiv Boga
7. poglavlje: Uništavanje porodice
8. poglavlje: Kako komunizam seje haos u politici
9. poglavlje: Komunistička ekonomska zamka
10. poglavlje: Degradacija pravosudnog sistema
11. poglavlje: Skrnavljenje umetnosti
12. poglavlje: Sabotiranje obrazovanja
13. poglavlje: Mediji – glasnogovornici komunističke aveti
14. poglavlje: Popularna kultura - prepuštanje dekadenciji
15. poglavlje: Komunistički koreni terorizma
16. poglavlje: Komunizam u pozadini pokreta za zaštitu čovekove okoline
17. poglavlje: Globalizacija - komunizam u svojoj srži
18. poglavlje: Globalne ambicije Komunističke partije Kine
Kako avet komunizma vlada svetom: Zaključak
Šta sadrži ovaj nastavak?
5. poglavlje: Infiltriranje na Zapad
Uvod
1. Komunizam putem nasilja i nenasilja
2. Rat špijunažom i dezinformisanjem
3. Od New Deala do progresivizma
4. Kulturna revolucija Zapada
5. Antiratni pokreti i pokreti za građanska prava
6. Američki marksista
7. Dugi marš kroz institucije
8. Politička korektnost
9. Socijalizam širom Evrope
10. Nasedanje na đavolje trikove
5. POGLAVLJE: INFILTRIRANJE NA ZAPAD
Uvod
Američki predsednički izbori 2016. godine su bili jedni od dramatičnijih u proteklih nekoliko decenija. Predizborna kampanja je bila puna obrta koji su nastavljeni čak i nakon izbora. Pobednik, republikanski kandidat Donald Trump, se našao na udaru negativnog medijskog izveštavanja i protesta u gradovima širom zemlje. Demonstranti su držali natpise sa sloganima, poput: „Nije moj predsednik“, prikazujući Trumpa kao rasistu, seksistu, ksenofoba, ili nacistu. Čak i pre službenog stupanja na dužnost je bilo zahteva za prebrojavanjem glasova i pretnji opozivom s predsedničke funkcije.
Istraživačko novinarstvo otkrilo je da su mnoge od tih protesta pokrenule određene interesne grupe. Kako je i prikazano u dokumentarcu „Amerika pod opsadom: Građanski rat 2017.”, u režiji istraživača iz Floride, Trevora Loudona, većina demonstranata su bili „profesionalni revolucionari“ povezani s komunističkim režimima i drugim autoritarnim državama, poput Severne Koreje, Irana, Venecuele ili Kube. Loudonov rad takođe ističe ulogu dve istaknute američke socijalističke organizacije: staljinističke Radničke svetske stranke i maoističke Socijalističke organizacije puta u slobodu. [1]
Loudon je istraživanjem komunističkog pokreta od 1980-ih godina prošlog veka utvrdio kako su levičarske organizacije odredile SAD kao primarni cilj svoje infiltracije i subverzije. Američka politika, obrazovanje, mediji i poslovanje su sve više skretali ulevo pod uticajem pojedinaca na važnim položajima. Čak i dok su ljudi širom sveta slavili pobedu slobodnog sveta nakon Hladnog rata, komunizam je tajno preuzimao javne institucije zapadnog društva pripremajući se za finalni obračun.
Komunizam se manifestovao u totalitarnim državama Istoka sprovodeći masovna ubistva i destrukciju tradicionalne kulture. Takođe polako ali sigurno preuzima kontrolu nad Zapadom kroz subverziju i dezinformisanje. Narušava ekonomiju, političke procese, društvene strukture i moralno tkivo čovečanstva, prouzrokujući njegov moralni pad i degeneraciju.
Amerika je svetlo slobodnog sveta i izvršava bogom danu misiju održavanja reda na planeti. Ishode svetskih ratova je odlučilo uključivanje Sjedinjenih Država. Suočavajući se s nuklearnim holokaustom tokom Hladnog rata, Amerika je uspešno zadržavala sovjetski blok do raspada Sovjetskog Saveza i istočnoevropskih komunističkih režima. Uspeh američkog eksperimenta sa slobodom i prosvetljenim upravljanjem je poštedelo svet od još većeg razaranja.
Očevi utemeljitelji Amerike su primenili svoje znanje Zapadnih religija i filozofskih tradicija kako bi sastavili Deklaraciju nezavisnosti i Ustav SAD-a. Ti dokumenti se priznaju kao prava koja je Bog dao čoveku - počevši sa slobodom verovanja i govora - i uspostavljenim odvajanjem uprave koja garantuje republikanski sistem vlade.
Sloboda Zapada se direktno suprotstavlja cilju komunizma. Zamaskiranog prekrasnim vizijama kolektivnog društva jednakosti, komunizam cilja da porobi i uništi društvo.
Budući da Komunistička partija ne upravlja zapadnim zemljama, komunističke pristalice se infiltriraju u razne vrste organizacija i institucija kako bi pokorile Zapad potkopavanjem i subverzijom. Postoje najmanje pet glavnih sila koje pogone komunističku subverziju na Zapadu.
Prva sila subverzije je Sovjetski Savez, koji osniva komunističku Treću Internacionalu (Kominterna) kako bi širio revoluciju svetom.
Drugi način se izvršava putem lokalnih komunističkih partija, koje sarađuju sa KPSS-om i Kominternom.
Treća sila se iskazuje putem ekonomskih kriza i društvenih prevrata poslednjih decenija, koje su podstakle mnoge zapadne vlade da usvoje socijalističku politiku koja ih malo pomalo gura na levu stranu političkog spektra.
Četvrta sila subverzije predstavlja one koji simpatišu i podržavaju Komunističku partiju i socijalizam. Ti pojedinci služe komunizmu kao peta kolona „korisnih idiota“ u zapadnom društvu i oni pomažu uništavanje kulture Zapada, seju moralnu degeneraciju i potkopavaju legitimne vlade.
Peta sila je Komunistička partije Kine (KPK). Kineski komunisti 1980-tih sprovode državne reforme uspostavljajući političke, poslovne i kulturne veze, koje joj omogućavaju infiltraciju na Zapad.
Komunistička infiltracija na Zapad prevazilazi okvire ovog rada s obzirom na njenu netransparentnu, složenu prirodu. Međutim, razumevanjem delovanja na širokoj osnovi, čitataoci mogu da uvide kako zlo deluje i prozru njegove slojeve obmane. Stoga ovo poglavlje nudi opšti pregled dometa komunizma u SAD-u i zapadnoj Evropi.
1. Komunizam putem nasilja i nenasilja
Prema uobičajenim shvatanjima, komunistička partija je sinonim za nasilje, i to s dobrim razlogom. Komunistički režimi Rusije i Kine su došli na vlast putem nasilnih revolucija koristeći nasilje kao sredstvo represije kako bi odvratili pažnju od manje vidljivih oblika komunizma. U Komunističkom manifestu, Marks i Engels kažu: „Komunisti preziru da otkrivaju svoje stavove i ciljeve. Oni otvoreno izjavljuju da se njihovi konačni ciljevi mogu postići samo iznuđenim rušenjem svih postojećih društvenih uslova.” [2]
Marks je zamišljao kako će komunistička revolucija započeti u razvijenim kapitalističkim zemljama, ali Lenjin je verovao da se socijalizam može graditi u Rusiji, koja je bila ekonomski nerazvijena. Drugi značajan Lenjinov doprinos marksizmu je njegova doktrina građenja Partije, koja se u osnovi sastojala od usvajanja tehnika iznude, obmane i nasilja već postojećih u kriminalnim organizacijama i njihovom nadogradnjom marksističkom društveno-ekonomskom teorijom. Prema Lenjinu, radnička klasa je nesposobna da razvije klasnu svest ili da sama pokrene revoluciju i zbog toga može da bude pokrenuta jedino spoljnom silom. Agenti revolucije bi bili organizovani u visoko disciplinovanoj proleterskoj „prethodnici” - Komunističkoj partiji.
Britansko Fabijansko društvo, osnovano 1884. godine, godinu dana nakon Marksove smrti, usvaja drugačiji pristup kako bi se nametnuo socijalizam. Prvobitni grb Fabijanskog društva prikazuje vuka u ovčijoj koži, a njegovo ime aludira na Quintusa Fabiusa Maximusa Verrucosusa, starorimskog generala i diktatora koji se proslavio svojom taktikom odgađanja u ratu protiv Kartagine. U prvoj brošuri Društva stoji sledeća beleška: „Za pravi trenutak morate da čekate, kao što je Fabius to učinio s velikim strpljenjem u ratu protiv Hanibala, mada se mnogi s time nisu slagali; ali po uzoru na Fabiusa, morate da jako udarite kad kucne čas, ili će vaše čekanje biti uzaludno i beskorisno.“ [3]
Kako bi postepeno uveli socijalizam, Fabijansko društvo formira politiku „prožimanja“ u svrhu infiltracije u politiku, civilno društvo i poslovni svet. Fabijansko društvo podstiče svoje članove da unaprede i prošire socijalističke ciljeve pridružujući se odgovarajućim organizacijama i istovremeno se dodvoravajući važnim ličnostima kao što su ministri, viši administrativni zvaničnici, industrijalci, univerzitetski dekani i crkvene vođe. Sidney Webb, istaknutiji član Društva, piše sledeće:
Kao Društvo, pozdravili smo priključivanje muškaraca i žena svake religijske veroispovesti, bez izuzetka, snažno insistirajući na tome da socijalizam nije sekularizam; a sam cilj i svrha svih razumnih kolektivnih akcija je bio razvoj individualne duše ili savesti ili karaktera. ...Takođe nismo ograničili našu propagandu na Laburističku stranku koja polako nastaje ili na one koji su bili spremni da se nazovu socijalistima, ili fizičkim radnicima, ili bilo kojoj određenoj klasi. Naše predloge postavili smo, jedan po jedan, što uverljivije, pre svega onima koji bi ih slušali – konzervativcima, kad god smo mogli da im pristupimo, crkvama i kapelama svih veroispovesti, raznim univerzitetima, liberalima i radikalima, zajedno s drugim socijalističkim društvima u svakom trenutku. To smo nazvali „prožimanje“ i to je bilo važno otkriće. [4]
Oboje, nenasilni komunizam fabijanaca i Lenjinova nasilna verzija, imaju isti krajnji cilj. Lenjinov nasilni komunizam ne odbacuje nenasilna sredstva. U svojoj knjizi „Levičarski“ komunizam: Infantilni poremećaj, Lenjin kritikuje komunističke partije zapadne Evrope koje odbijaju da sarađuju s onima što on naziva „reakcionarnim“ sindikatima ili da se pridružuju „kapitalističkom“ nacionalnom parlamentu. U knjizi navodi: „Umetnost političkih laži, za komunistu s ispravnim razumevanjem svojih ciljeva, se sastoji u tačnom merenju uslova i proceni pravog trenutka koji prethodnici proletarijata omogućuje uspešno preuzimanje moći. Nakon toga mora da odluči kada će ta prethodnica biti sposobna da pridobije odgovarajuću podršku od dovoljno širokih slojeva radničke klase i ne-proleterske radne mase i kada će biti u stanju da održi, učvrsti i proširi svoje vladanje putem obrazovanja i obuke, privlačeći što šire krugove radnih ljudi.” [5]
Lenjin je uvek iznova naglašavao da komunisti moraju da sakriju svoje stvarne namere. Bilo kakvo obećanje ili kompromis je prihvatljivo kako bi se preuzela vlast. Drugim rečima, oni moraju biti beskrupulozni da bi postigli svoje ciljeve. Ruski boljševici i kineski komunisti se nisu ustručavali da koriste krajnje nasilje i obmanu kako bi se dokopali moći.
Brutalnost sovjetskog i kineskog komunističkog režima su odvratili pažnju od nenasilnog komunizma na Zapadu. Fabijansko društvo se specijalizovalo u prerušavanju. To društvo je izabralo Bernarda Shawa, Irskog dramaturga, čoveka, kako bi lepim rečima prikrilo stvarne ciljeve nenasilnog socijalizma. Ali brutalnost ostaje malo ispod površine. Na poslednjoj stranici knjige Socijalistički i kapitalistički vodič za inteligentnu ženu, Shaw piše: „Vrlo jasno sam naznačio kako socijalizam podrazumeva jednakost dohotka, i tu nema alternative, i takav sistem nikome ne dopušta siromaštvo. Prinudno bi vas hranili, oblačili, smeštali, podučavali i zapošljavali, hteli li vi to ili ne. Sazna li se kako nemate dovoljno karaktera da budete vredni svih ovih nevolja, verojatno bi vas likvidirali na obziran način.“ [6]
Baš kao što je lenjinističkom režimu ponekad svrsishodno da potisne svoju brutalnost, tako i komunističkim partijama Zapada i njihovim paravanskim organizacijom je zgodno da se priklone nasilju i drugim kriminalnim delovanjima kad ona promovišu njihovu političku agendu.
2. Rat špijunažom i dezinformisanjem
Komunizam smatra da je nacija ugnjetavačka konstrukcija klasnog društva i cilj mu je ukidanje nacija. U Komunističkom manifestu, Marks i Engels proglašavaju kako „radni ljudi nemaju domovinu”. Manifest završava pozivom: „Radnici svih zemalja, ujedinite se!“
Boljševici, vođeni Lenjinom, su osnovali prvu socijalističku zemlju i bez odlaganja uspostavili Kominternu kako bi podsticali i širili socijalističku revoluciju širom sveta. Cilj Sovjetskog Saveza i Kominterne je zbacivanje legitimnih režima svake zemlje kao i uspostavljanje svetske socijalističke diktature proletarijata. Daleko-istočni ogranak Kominterne je osnovao KPK 1921. godine, koja u Kini preuzima vlast 1949. godine.
Komunističke partije širom sveta traže vođstvo Kominterne i prihvataju njena sredstva i obuku. S resursima ogromnog carstva na raspolaganju, boljševici regrutuju aktiviste širom sveta kako bi ih obučili u izvršavanju subverzivnih aktivnosti u svojim sopstvenim zemljama.
Primer organizacije koja je sledila Kominternu i boljševike je Komunistička partija SAD-a (KPSAD). Iako KPSAD ni u jednom periodu nije postala važnija politička snaga, njen uticaj na Sjedinjene Države je ipak značajan. KPSAD se u dosluhu s aktivistima i aktivističkim organizacijama infiltrirala u radničke i studentske pokrete, crkvu i vladu.
Dr. Fred Schwartz, pionir američke antikomunističke misli, je izjavio krajem 1950-ih: „Svaki pokušaj brojčanog utvrđivanja uticaja komunista je nalik pokušaju utvrđivanja ispravnosti trupa broda, stavljajući u odnos probušene delove trupa sa ispravnim. Jedna rupa može potopiti brod. Komunizam je teorija disciplinovane šačice koja kontroliše i usmerava ostale. Jedna osoba na važnom položaju može da kontroliše i manipuliše hiljadama drugih.“ [7]
Poznato je da su sovjetski operativci bili aktivni u SAD-u tokom Drugog svetskog rata. Uprkos tome i antikomunističkim naporima senatora Josepha McCarthyja, levičarski političari, akademici i levo orijentisani mediji su skrivali činjenice od javnosti.
Američka vlada 1990-tih s liste tajnih dokumenata uklanja tzv. Venona dosijee koje je obavještajna služba SAD-a dekodirala tokom Drugog svetskog rata. Dokumenti dokazuju delovanje najmanje 300 sovjetskih špijuna infiltriranih u vladu SAD-a. Pojedinci su se nalazili i na visoko rangiranim položajima Rooseveltove administracije imajući pristup poverljivim informacijama. Drugi agenti su koristili svoje pozicije utičući na američku politiku i državnu vlast. Razotkriveni sovjetski špijuni su službenik američkog Ministarstva financija Harry Dexter White, Ministarstva spoljnih poslova Alger Hiss i bračni par Julius i Ethel Rosenberg, oboje osuđeni na smrt električnom stolicom zbog odavanja vojnih tajni i nuklearne tehnologije Sovjetskom Savezu.
Dešifrovani špijunski kontakti u Venona projektu predstavljaju samo vrh ledenog brega; ceo dijapazon sovjetske infiltracije u vladu SAD-a i dalje ostaje nepoznat. Neki sovjetski operativci su obavljali funkcije visokih američkih zvaničnika i bili su u prilici da utiču na važne političke odluke.
Alger Hiss, director kancelarije za posebna politička pitanja Državnog sekretarijata SAD-a je odigrao ključnu ulogu kao savetnik predsednika Franklina D. Roosevelta tokom konferencije na Jalti krajem Drugog svetskog rata. Naime, on pomaže da se utvrde posleratne teritorijalne podele, izrade nacrti Povelje Ujedinjenih naroda, donesu odluke u pitanjima razmene zarobljenika i slično.
White je bio osoba od poverenja Ministra finansija Henrya Morgentha ml. i pomogao mu je 1944. godine da ostvari Bretton Woods međunarodni finansijski sporazum. Takođe je bio i jedan od arhitekata institucija Međunarodnog monetarnog fonda i Svetske banke. White podstiče Kinesku nacionalnu stranku (Kuomintang) da angažuje tajnog člana KPK, Yia Zhaodinga, u kinesko ministarstvo finansija, koji 1941. godine preuzima tu funkciju. Yi je prouzrokovao katastrofalnu valutnu reformu koja je narušila ugled Kuomintanga i istovremeno je pomagao uspon KPK-a. [8] Neki istoričari su utvrdili kako je uticaj sovjetskih špijuna i njihovih levičarskih simpatizera u američkoj spoljnoj politici prouzrokovao da SAD obustavi svoju vojnu pomoć Kuomintangu tokom Kineskog građanskog rata koji je nastupio nakon Drugog svetskog rata. Kontinentalna Kina je posle ovog pala u ruke KPK. [9]
Whittaker Chambers, sovjetski špijun i saradnik KPSAD-a, koji je kasnije prebegao i svedočio protiv drugih špijuna, kaže: „Agenti neprijateljske sile su u mogućnosti da učine mnogo više od krađe dokumenata. U poziciji su da utiču na spoljnu politiku u interesu glavnog neprijatelja nacije i to ne samo u izuzetnim prilikama… već i u zapanjujućem broju svakodnevnih odluka.” [10]
Jurij Bezmenov, agent KGB-a koji je 1970-tih izbegao na Zapad, raspravlja o sovjetskim metodama subverzije u svojim spisima i intervjuima. Prema Bezmenovu, špijun popularne kulture u stilu Jamesa Bonda koji u vazduh diže mostove ili se šunja okolo kradući tajne dokumente je u suštini sasvim daleko od stvarnih metoda špijunaže. Samo 10 do 15% finansija i osoblja je dodeljeno tradicionalnim špijunskim operacijama, dok se ostatak resursa koristi za potrebe ideološke subverzije.
Bezmenov tvrdi kako se subverzija deli u četiri faze: demoralizacija, destabilizacija, kriza i „normalizacija.“ Prvi korak se fokusira na iskorišćavanje jedne generacije kako bi ova potkopala percepciju stvarnosti i demoralizovala neprijateljsku zemlju, drugi stvara društveni haos, treći podstiče krizu i prouzrokuje građanski rat, revoluciju, ili invaziju druge zemlje. Sve kulminira u četvrtoj i poslednjoj fazi, koja dovodi zemlju pod kontrolu Komunističke partije. Ona se naziva normalizacija.
Bezmenov, alias Thomas Schumann, izdvaja tri polja subverzije, tj. demoralizacije, u prvom stadijumu: ideje, strukture i život. Ideje pokrivaju religiju, obrazovanje, medije i kulturu. Strukture obuhvataju državnu upravu, pravni sistem, sprovođenje zakona, oružane snage i diplomatiju. Život se, međutim, odnosi na porodicu i zajednice, zdravlje i odnose među ljudima različitih rasa i društvenih klasa.
Kao primer, Bezmenov objašnjava kako se konceptom jednakosti manipuliše u svrhu stvaranja nemira. Agenti veličaju egalitarizam, čineći ljude nezadovoljnim svojim političkim i ekonomskim okolnostima. Aktivizam i građanski nemiri se povezuju s ekonomskim zastojem, nadalje pooštravajući odnose rada i kapitala u pogoršavajućem ciklusu destabilizacije, koja kulminira revolucijom ili invazijom komunističkih snaga. [11]
Još jedan izbeglica, Ion Mihai Pacepa, najviši obaveštajni agent koji je izbegao iz sovjetskog bloka, beži 1978. godine u Sjedinjene Države. Razotkriva na koji način bivši Sovjetski Savez i komunistički režimi istočne Evrope koriste strategije psihološkog ratovanja i dezinformisanja s ciljem uvođenja prve faze u zemlje Zapada. Prema Pacepau, svrha dezinformisanja znači menjanje ljudskih okvira informisanja. Manipulacijom njihovih ideoloških vrednosti, ljudi postaju nesposobni da razumeju ili private istinu čak i kad im se ona nedvosmisleno iskazuje pred njihovim očima. [12]
Bezmenov tvrdi kako prva faza ideološke subverzije obično traje 15 do 20 godina, odnosno period potreban za obrazovno stasavanje jednog naraštaja. Druga faza traje dve do pet godina, a treća samo dva do šest meseci. Bezmenov je u intervjuu iz 1984. izjavio kako je prva faza ostvarena čak i u većoj meri nego što je sovjetska vlast to prvobitno očekivala.
Iskazi mnogih sovjetskih špijuna i obaveštajnih agenata i otkriveni dokumenti iz doba Hladnog rata ukazuju kako su taktike infiltracije i subverzije bili glavna snaga u pozadini kontrakulturnih pokreta šezdesetih godina.
McCarthy počinje 1950. Godine da razotkriva razmere komunističke infiltracije unutar celokupne američke državne uprave i društva. Ipak je Senat četiri godine kasnije izglasao njegovu cenzuru i inicijativa za oslobađanje komunističkog uticaja u Vladi SAD-a biva zaustavljena. Makartizam je danas sinonim za politički progon, odnosno znak da levičarski krugovi uspešno dominiraju arenom ideološke borbe.
Pretnja od komunističke infiltracije nije oslabila propašću Sovjetskog Saveza i okončanjem Hladnog rata. Levičari se beskompromisno bore štiteći preljubnike, pobornike pobačaja, kriminalce, komuniste. Takođe se suprotstavljaju civilizaciji dok istovremeno daju podršku anarhiji.
3. Od New Deala do progresivizma
24. oktobra 1929. godine na njujorškoj berzi vlada panika i trguje se sa rekordnih 12.9 miiona deonica. Kriza se iz finansijskog sektora širi na celu državu i Velika depresija podjednako zahvata industrijalizovane zemlje Zapada, kao i one u razvoju. Američka stopa nezaposlenosti 1929. iznosi tri posto da bi do 1933. dostigla četvrtinu radno sposobnog stanovništva. Industrijska proizvodnja u velikim industrijskim zemljama, osim onih pod Sovjetskim Savezom, pada u proseku za 27 posto. [13]
Početkom 1933. godine i sto dana od Rooseveltove inauguracije se uvodi mnogo zakona kako bi se razrešila postojeća kriza. Raste državni intervencionizam u ekonomiji i Kongres odobrava velike reforme poput Zakona o bankama u hitnim situacijama, Zakona o prilagođavanju poljoprivrede, Zakona o oporavku industrije i Zakona o socijalnom osiguranju. Iako Rooseveltov New Deal u suštini završava izbijanjem Drugog svetskog rata, mnoge institucije i organizacije iz tog perioda nastavljaju da oblikuju američko društvo sve do današnjih dana.
Roosevelt je godišnje, u proseku, imao više izvršnih naloga od ukupnog broja takvih dekreta svih američkih predsednika u dvadesetom veku. Ipak, dvocifrena stopa nezaposlenosti u SAD-u se zadržava do 1941. i početka rata. Stvarni efekat New Deala je usmerio Vladu SAD-a na put visokog oporezivanja, ogromne vlade i ekonomskog intervencionizma.
U svojoj knjizi iz 2017. godine Velika Laž: Otkrivanje nacističkih korena američke levice, konzervativni mislilac Dinesh D'Souza tvrdi da je Nacionalni zakon o oporavku, inače glavni deo Rooseveltovog New Deala, u suštini označio kraj slobodnog tržišta u SAD-u. [14]
Prema FDR’s Folly, knjizi iz 2003. godine, istoričara Jima Powella, New Deal je produžio Veliku depresiju, umesto da ju je okončao; Zakon o socijalnom osiguranju i zakoni o radu su podstakli dalju nezaposlenost, a visoki porezi opteretili dobrostojeća preduzeća itd. [15] Hvaleći knjigu, ekonomista i dobitnik Nobelove nagrade Milton Friedman, je izjavio: „Istini za volju, kako i Powell bez trunke sumnje objašnjava, New Deal je odvratio pažnju od oporavka ekonomije nakon njenog pada produžio i povećao nezaposlenost, pripremivši teren za još nametljiviju i skuplju vladu.” [16]
Lyndon Johnson postaje predsednik nakon ubistva J.F. Kennedya 1963. godine. Sledeće godine u svom govoru o stanju nacije proglašava „nemilosrdni rat protiv siromaštva i nezaposlenosti“i pokreće domaće programe Velikog društva. Johnson u kratkom roku izdaje niz izvršnih naredbi osnivajući nove vladine agencije, ojačava socijalnu državu, diže poreze i znatno širi državna ovlašćenja.
Interesantno je uporediti sličnosti administrativnih mera predsednika Johnsona i ciljeva naznačenih u komunističkoj literaturi tog vremena. Gus Hall, bivši glavni sekretar KPSAD-a, kaže sledeće: „Komunistički stav prema Velikom društvu se može sažeti u staru izreku kako dvojica muškaraca koji spavaju u istoj postelji mogu različito sanjati … Mi podržavamo svaku meru koncepta Velikog društva jer sanjamo o socijalizmu."
Hallova „ista postelja“ se obraća politici Velikog društva predsednika Johnsona. Mada i KPSAD takođe podržava inicijativu Velikog društva, namera Johnsonove administracije je da poboljša Sjedinjene Države unutar demokratskog sistema, dok komunistička partija tim programom želi da olakša SAD-u prelaz u socijalizam.
Najozbiljnije posledice Velikog društva i „rata protiv siromaštva“ se mogu sažeti u tri aspekta: veća zavisnost o socijalnoj pomoći, podsticanje nezaposlenosti i narušavanje strukture porodice. Socijalna politika, međutim favorizuje jednoroditeljske porodice, podstiče razvod i vanbračne porođaje. Stopa dece rođene van braka 1940. godine iznosila je 3,8 posto od ukupnog broja novorođenih, da bi 1965. porasla na 7,7 posto. Godine 1990. ili 25 godina nakon reforme Velikog društva, brojka iznosi 28 posto, a 2012. raste na 40 posto. [17] Te politike nesrazmerno pogađaju manjine, posebno Afroamerikance.
Raspad porodice povlači sa sobom niz rasprostranjenih posledica, poput povećanog opterećenja državnog budžeta, rastuće stope kriminala, pada porodičnog vaspitanja, generacijskog siromaštva i mentaliteta povlašćenosti, što prouzrokuje višu stopu dobrovoljne nezaposlenosti.
Sledeći citat se pripisuje škotskom istoričaru i pravniku lordu Aleksandru Fraseru Tytleru: „Demokratija ne može da postoji kao trajni oblik vlasti. Može da postoji samo dok birači ne shvate kako sami sebi glasovima mogu da osiguraju sredstva iz državne blagajne. Potom većina uvek glasa za kandidata koji obećava najviše benefita iz državnog budžeta i demokratija se kao posledica toga urušava zbog labave fiskalne politike, nakon koje redovno sledi diktatura, a onda i monarhija.” [18] Jedna verzija ovog citata se ponekad pripisuje i francuskom istoričaru Alexisu de Tocquevilleu.
Kao što kineska izreka kaže: „Od štedljivosti do ekstravagancije je lako, ali obrnuto je teško.“ Državi postaje nemoguće da smanji razmere i vrste beneficija nakon što ljudi razviju zavisnost o socijalnoj pomoći. Socijalna država na Zapadu postaje politička močvara iz koje političari i zvaničnici ne vide izlaz.
Sedamdesetih godina prošlog veka ekstremna levica napušta revolucionarne termine koji su držali američki narod na oprezu, zamenivši ih onima neutralnijeg prizvuka, poput „liberalizma” i „progresivizma”. Izraz „napredak“ ili „progres“ nimalo nije stran ljudima iz komunističkih zemalja s obzirom da ih je komunistička partija smatrala kvazi-sinonimom za „komunizam”. Pojam „progresivni pokret“, se odnosio, na primer, na „komunistički pokret“, a „napredni intelektualci“ su podrazumevali „pro-komunističke pojedince“ ili prikrivene članove komunističke partije.
Liberalizam se, međutim, ne razlikuje bitno od progresivizma jer nosi istu konotaciju visokog poreza, povećane socijalne pomoći, glomazne vlade, odbacivanja religije, morala i tradicije, korišćenja 'društvene pravde' kao političkog oružja, 'političke korektnosti', i ratobornog promovisanja feminizma, homoseksualizma, seksualnih perverzija i sl.
Nije nam namera da upiremo prstom prema nekoj određenoj osobi ili političaru s obzirom da je zaista teško učiniti ispravnu analizu i procenu usred složenog istorijskog razvoja događaja. Avet komunizma od početka 20. veka nesumnjivo utiče na pregršt stvari u društvima Istoka i Zapada. Uspeh nasilne revolucije na Istoku potpomaže širenje komunističkog uticaja na vlade i društva Zapada, gurajući njihove političke poglede ka levoj strani političkog spektra.
Sjedinjene Države nakon Velike depresije sve više usvajaju socijalističku politiku, posebno socijalne programe, dok ateizam i materijalizam, s druge strane, nastavljaju da erodiraju moralno tkivo američkog društva. Otpor prema obmani sve više slabi kako se ljudi sve više distanciraju od boga i tradicionalnog morala.
4. Kulturna revolucija na Zapadu
Šezdesete godine prošlog veka predstavljaju prekretnicu u modernoj istoriji, naime, kontrakulturni talas je preplavio prvo Istok, a potom i Zapad. Zapadni kontrakulturni pokret, za razliku od kineske Kulturne revolucije, na izgled sadrži višestruke fokuse, mada je to u suštini bio nedostatak fokusa.
Pokret kontrakulture od sredine 1960-tih do sredine 1970-tih uglavnom vode mlađi naraštaji motivisani raznim težnjama. Neki se protive Vijetnamskom ratu, neki se bore za građanska prava, neki zagovaraju feminizam i negiraju patrijarhat, neki traže prava za homoseksualce. Povrh svega toga svedočimo šarenoj lepezi pokreta protiv tradicije i vlasti koji zagovaraju seksualnu slobodu, hedonizam, drogu i rock muziku.
Cilj ove zapadne kulturne revolucije je uništenje čestite hrišćanske civilizacije i njene tradicionalne kulture. Iako na izgled neuređen i haotičan, ovaj međunarodni kulturni pomak proizlazi iz komunizma. Mladi učesnici kontrakulturnog pokreta su poštovali „Tri M-a", odnosno Marxa, Marcusea i Maoa.
Herbert Marcuse je ključni član Frankfurtske škole, grupe marksističkih intelektualaca povezanih sa Institutom za društvena istraživanja, osnovane 1923. godine na ondašnjem frankfurtskom univerzitetu. Osnivači Škole iznose koncept „kritičke teorije“, kako bi napali zapadnu civilizaciju i primenili marksizam u oblasti kulture.
Jedan od osnivača Frankfurtske škole, mađarski marksist György Lukács, navodi da je njena svrha da odgovori na sledeće pitanje: „Ko će da nas spase od zapadnjačke civilizacije?“ [19] Elaborirajući ovo, on je proglasio Zapad krivcem za zločin genocida nad svakom civilizacijom i kulturom na svom putu. Američka i zapadna civilizacija, prema Lukácsu, predstavljaju najveće svetsko skladište rasizma, seksizma, političkog divljaštva, ksenofobije, antisemitizma, fašizma i narcisoidnosti. Ulica ka „političkoj korektnosti“ je popločana.
Marksisti Frankfurtske škole se 1935. godine premeštaju u SAD i nastavljaju delovanje na njujorškom Columbia univerzitetu. To im omogućava širenje njihovih teorija na američkom tlu. Uz pomoć drugih levičarskih intelektualaca kvare nekoliko naraštaja američke omladine.
Kombinujući marksizam sa frojdovskim panseksualizmom, Marcuseove teorije katalizuju pokret za seksualno oslobađanje. Marcuse veruje da obuzdavanje sopstvene prirode u kapitalističkom društvu sputava oslobađanje i slobodu i smatra da je neophodno suprotstaviti se svim tradicionalnim religijama, moralnostima, redu i autoritetu kako bi nastalo utopijsko društvo neograničenih i lakih užitaka.
Marcuseovo poznato delo Eros i civilizacija zauzima važno mesto među ogromnom količinom dela frankfurtskih učenih ljudi, zbog dva specifična razloga: Prvi, knjiga kombinuje misli Marksa i Freuda, pretvarajući Marksovu kritiku politike i ekonomije u kritiku kulture i psihologije. Drugo, knjiga gradi mostove između Frankfurtskih teoretičara i mladih čitaoca, što omogućava kulturnu pobunu šezdesetih godina.
Marcuse je izjavio da kontrakulturni pokret možemo nazvati „kulturnom revolucijom s obzirom da je otpor usmeren prema celom kulturnom establišmentu, kao i moralnosti postojećeg društva.“ Nastavlja rečima: „Jednu stvar možemo reći s potpunom sigurnošću: tradicionalna ideje revolucije i njena tradicionalna strategija su mrtvi. To su staromodne ideje… Ono što moramo da preduzmemo je vrsta raširene i raspršene dezintegracije sistema.” [20]
Tajanstvene teorije Frankfurtske škole su shvatali samo malobrojni mladi buntovnici, ali Marcuseove ideje su jednostavne: budite protiv tradicije, autoriteta i moralnosti. Prepustite se seksu, drogi i rock 'n' rollu bez ograničenja. Čak je osmislio i frazu: „Vodite ljubav, a ne rat.“ Dok god kontrirate svim društvenim normama i autoritetima, vi ste deo „plemenitog“ revolucionarnog cilja. Bilo je tako jednostavno i lako postati revolucionar,pa ne čudi što tadašnji talas privlači toliko mladih.
Mada je potrebno da se naglasi kako je veliki broj buntovne omladine nastupao svojom voljom, najradikalnijim, istaknutim vođama studenata manipulisali su strani komunisti, takođe ih obučavajući. Na primer, vođe američke aktivističke organizacije nazvane Studenti za demokratsko društvo (eng. SDS) su prema FBI izvještaju obučavali kubanski agenti.
Studentske antiratne proteste direktno organizuju i podstiču komunističke grupe. Jedna od njih je bila organizacija ekstremne levice Weather Underground, nakon raspada SDS-a 1969. U proglasu iste godine organizacija citira sledeću rečenicu: „Protivrečnost revolucionarnih naroda Azije, Afrike i Latinske Amerike kao i imperijalista na čelu sa Sjedinjenim Državama su glavna kontradikcija u savremenom svetu. Razvoj ove kontradikcije je promovisanje borbe naroda celog sveta protiv američkog imperijalizma i njegovih sluga.“
Reči je napisao Lin Biao, tada drugi čovek komunističke Kine i one potiču iz njegove serije članaka nazvane „Dugo živela pobeda narodnog rata!“ [21]
Baš kako Kulturna revolucija nanosi nepovratnu štetu kineskoj tradicionalnoj kulturi, tako i kontrakulturni pokret izaziva divovski prevrat u zapadnom društvu. Prvo, normalizuje mnoge subkulture koje pripadaju skrajnutim područjima društva ili su devijantne varijacije mainstream kulture. Seksualno oslobađanje, droga i rock 'n’ roll rapidno nagrizaju moralne vrednosti omladine i pretvaraju ih u korozivnu silu koja se suprotstavlja Bogu i protivi tradiciji i društvu.
Drugo, kontrakulturni pokret postavlja presedan za haotični aktivizam, bodreći široki raspon antisocijalnog i antiameričkog načina razmišljanja i priprema teren za ulične demonstracije i kulturološki rat koji sledi.
Treće, omladina šezdesetih završava svoj aktivistički životni stil i ulazi na fakultete i istraživačke institute, završava magistrate i doktorate postajući deo američkog mainstream društva. Uvlače marksističke poglede i njegove vrednosti u obrazovanje, medije, politiku i ekonomiju, podržavajući tako nenasilnu revoluciju širom zemlje.
Od osamdesetih godina prošlog veka levica u velikoj meri preuzima i uspostavlja uporišta u mainstream medijima, akademskoj zajednici i Hollywoodu. Predsedništvo Ronalda Reagana nakratko preokreće taj trend koji ponovno startuje sa 90-ima i doseže svoj vrhunac poslednjih godina.
5. Antiratni pokreti i pokreti za građanska prava
U knjizi Georgea Orwella „1984.”, jedno od četiri glavna ministarstava Oceanije je Ministarstvo mira i ono nadzire vojne poslove partije. Obrnuti smisao njegovog imena zapravo upućuje na komunističku strategiju: Kad si inferioran u odnosu na neprijatelja, iskaži želju za mirom. Pružanje maslinove grančice je najbolji način za prikrivanje napada koji uskoro sledi.
Sovjetski Savez i druge komunističke zemlje su vešte u ovoj strategiji, koju i dalje primenjuju u infiltraciji na Zapad. Svetsko Veće za mir je bilo osnovano odmah po završetku Drugog svetskog rata, a Sjedinjene Države su važile za jedinu zemlju s proizvedenom i uspešno upotrebljenom atomskom bombom. Prvi predsednik Veća je francuski fizičar Frédéric Joliot-Curie, član Komunističke partije Francuske.
Pretrpevši ogromne gubitke u ratu, Sovjetski Savez agresivno promoviše mir u svetu kao varku za suzbijanje pritiska sa Zapada. Sovjetski odbor za odbranu mira, organizacije povezane sa KPSS-om, direktno utiče na Svetsko veće za mir. Veće širom sveta promoviše kampanju proglašavajući Sovjetski Savez miroljubivom zemljom i osuđuje Sjedinjene Države kao hegemonističkog ratnog huškača. „Borba za mir“, postaje često ponavljana sovjetska retorika i poštapalica Mihaila Suslova, sovjetskog zvaničnika i ideološkog vođe.
„Sadašnji antiratni pokret svedoči o volji i spremnosti najširih masa ljudi kako bi očuvali mir i sprečili agresora da pogura čovečanstvo u ponor još jednog pokolja”, Suslov piše u propagandnom traktu iz 1950. godine. „Sadašnji zadatak nam je da preokrenemo volju sveukupne populacije u konkretnu akciju koja će osujetiti planove i mere anglo-američkih zagovarača rata.” [22]
„Mir u svetu“ postaje jedna od glavnih komunističkih uzrečica u ratu javnog mnjenja usmerenog protiv slobodnog sveta. Sovjetski Savez sponzoriše mnoštvo organizacija i grupa kako bi nametnuo komunističke ciljeve, poput Svetskog saveza trgovačkih sindikata, Međunarodnog demokratskog saveza za žene, Međunarodnog saveza novinara, Svetskog saveza za demokratsku omladinu, Svetskog saveza naučnih radnika.
Vladimir Bukovsky, ugledni sovjetski disident, piše 1982. godine: „Članovi starije generacije još mogu da se prisete marševa, skupova i peticija iz 1950-tih. … Sada gotovo i nije tajna da je Moskva organizovala, sprovela i finansirala celu kampanju putem tzv. Mirovnog fonda i od Sovjeta kontrolisanog Svetskog veća za mir” [23]
Gus Hall, generalni sekretar Komunističke partije SAD-a, izjavljuje: „Neophodno je proširiti borbu za mir, podići je na viši nivo, uključiti mnogo veći broj ljudi i učiniti to gorućom temom u svakoj zajednici, svakoj narodnoj organizaciji, svakom radničkom sindikatu, svakoj crkvi, svakoj kući, svakoj ulici i svakom mestu okupljanja naših ljudi.” [24]
Sovjetski pokret „borbe za mir“ se u periodu Hladnog rata nameće u tri talasa, a prvi nastupa 1950-tih godina. Drugi talas se događa tokom antiratnog pokreta 1960-tih i 1970-tih. Stanislav Lunov, bivši zvaničnik sovjetskog GRU-a (vojne obaveštajne službe) koji je izbegao u Sjedinjene Države 1992. godine, kaže: „GRU i KGB su učestvovali u finansiranju skoro svakog antiratnog pokreta u SAD-u i inostranstvu.” [25]
Ronald Radosh, bivši marksista i aktivista tokom vijetnamskog antiratnog pokreta, priznaje: „završetak rata nam nije bio toliko bitan koliko eksploatisanje antiratnih osećanja u svrhu stvaranja novog revolucionarnog socijalističkog pokreta kod kuće.” [26]
Treći veliki antiratni pokret se dogodio početkom 1980-tih kada Sjedinjene Države strateški raspoređuju nuklearne projektile srednjeg dometa u Evropi. Antiratni demonstranti zahtevaju od Sovjetskog Saveza i SAD-a ograničavanje nuklearnog arsenala, pa 1987. godine obe strane potpisuju sporazum o nuklearnim snagama srednjeg dometa. Poštovanje sporazuma, međutim, se može zaista osigurati samo na demokratskom Zapadu s obzirom na manjak slobode govora i političke transparentnosti u sovjetskom bloku. Organizacije s komunističkim ili radikalno levičarskim vezama, nastavljaju da igraju važnu ulogu u jačanju američkog antiratnog pokreta i nakon Hladnog rata odnosno početka Rata protiv terorizma. [27]
Komunisti su takođe činili napore da preuzmu američki pokret za građanska prava. Komunistička radnička partija Amerike još krajem 1920-tih uviđa veliki revolucionarni potencijal Afroamerikanaca. [28] Priručnik komunističke propagande pod naslovom „Crnci u sovjetskoj Americi“, objavljen 1935. godine, predlaže rasnu revoluciju uz formiranje Crnačke republike na jugu zemlje koja bi sarađivala sa celokupnom proleterskom revolucijom. [29]
Elementi pokreta za građanska prava tokom 1960-tih dobijaju podršku kineske i sovjetske komunističke partije. KPK podržava ili direktno utiče na Revolucionarni akcijski pokret i maoističku Stranku crnih pantera. U leto 1965. godine, nekoliko američkih gradova je bilo zahvaćeno rasnim neredima. Leonard Peterson nakon povlačenja iz američke komunističke partije svedoči kako su vođe nasilnih afroameričkih organizacija uživale snažnu podršku Partije. Bio je obučavan u Moskvi zajedno sa Gus Hallom. [30]
KPK je bila uzor za Crne pantere, bilo po formi, učenju, ili njihovim sloganima, poput onih „politička moć raste iz cevi pištolja" i „sva moć pripada ljudima.“ Maova Mala crvena knjižica postaje obavezno gradivo za sve članove. I Crni panteri, poput KPK, zagovaraju nasilnu revoluciju. Jedan od vođa stranke, Eldridge Cleaver, za 1968. godinu predviđa talas terora, nasilja i gerilskog ratovanja. Na mnogim stranačkim okupljanjima učesnici mašu Malom crvenom knjižicom, oponašajući kinesku Crvenu gardu. [31]
Pokret za građanska prava uspešno uvodi rasne odnose u oblast javne rasprave i pomaže Amerikancima da mirnim putem reše neke od njihovih najdubljih nacionalnih pitanja, pa zakonodavstvo, protesti, bojkoti i obrazovanje više ne predstavljaju veliki kamen spoticanja. Međutim, levičarski revolucionari nastavljaju da koriste rasni sukob kao odskočnu dasku za svoje radikalne programe. [32]
6. Američki marksista
Kad je ulična revolucija mladih na Zapadu bila u punom jeku 1960-tih godina prošlog veka, jedan radikalni aktivista je odbacio njihovu naivnost, iskrenost i idealizam. „Ako pravi radikal sazna da duga kosa postavlja psihološke prepreke u komunikaciji i organizaciji, on ošiša svoju kosu”, rekao je. Taj čovek je Saul Alinsky, aktivista, organizator i autor koji je decenijama imao izuzetno otrovan uticaj, profilišući se u „kvazi-komunističkog” agitatora.
Alinsky se najviše uklapa u kategoriju parakomuniste jer se za razliku od Stare levice (političkih levičara) 1930-tih i Nove levice (kulturnih levičara) 1960-tih, Alinsky isključivo protivio da se izjasni u pogledu sopstvenih političkih uverenja. Njegovo opšte gledište na svet se svodi na to kako postoje oni koji „imaju,“ oni koji „žele malo više“ i oni koji „nemaju.“ Pozvao je one koji „nemaju” da se pobune protiv „onih koji imaju” I da se na bilo koji način dokopaju bogatstva i moći kako bi postigli potpuno „ravnopravno” društvo, uništavajući postojeći društveni sistem. Prozvan je Lenjinom, kao i Sun-Tzuom postkomunističke levice. [33]
Alinsky nije samo pevao hvalospeve Lenjinu i Fidel Castru, komunističkim diktatorima, već se i zakleo na odanost đavolu. U svojoj knjizi Pravila za radikale iz 1971. godine, jedan epigraf kaže: „Nemojmo da zaboravimo da odamo bar malo priznanja prvom od svih radikala: prema svim našim legendama, mitologiji i istoriji (i ko može reći gde mitologija prestaje i istorija počinje - ili šta je šta), prvom radikalu poznatom ljudima, koji je itekako uspešno ustao protiv establišmenta, i to je toliko uspešno radio da se barem izborio za svoje sopstveno kraljevstvo – Luciferu.”
Alinsky u pomenutoj knjizi sistematski izlaže svoju teoriju i metode organizovanja zajednice koja beskrupuloznim sredstvima postiže sopstvene ciljeve kako bi stekla moć. Ta pravila uključuju: „Taktika koja se predugo odugovlači, postaje teret,” „Držite pritisak,” „Pretnja obično više zastrašuje od akcije,” „Ismejavanje je čovekovo najmoćnije oružje,” i „Odaberite metu, zamrznite je, personalizujte je i polarizujte.” [34].
Istinska priroda tih, naizgled, suvoparnih pravila postaje jasnija njihovom primenom u stvarnoj situaciji. Tokom Vijetnamskog rata 1972. godine, George H. W. Bush, tadašnji američki ambasador u Ujedinjenim narodima, je održao govor na univerzitetu Tulane. Alinsky je odigrao ulogu savetnika s obzirom da se tamošnji studenti izjašnjavaju protiv rata i žele da nešto učine tim povodom. Predlaže im da obuku odore Ku Klux Klana jer bi ih uobičajeno protestvovanje samo izbacilo sa univerziteta. Trebalo je samo ustati s natpisima „KKK podržava Busha“, kada bi ovaj izrekao nešto braneći rat u Vijetnamu. Studenti su tako i postupili, a slučaj postaje majstorski primer obmanjujuće propagande. [35]
Alinsky je 1964. godine osmislio plan i organizovao da 2.500 aktivista okupira toalete na čikaškom O’Hare aerodromu, jednom od prometnijih u svetu, kako bi sasvim stao s radom. Ipak, gradske vlasti su na vreme saznale za plan i prisiljene da sednu za pregovarački sto kako bi sprečile protest. [36]
Kako bi prisilio firmu Kodak, velikog poslodavca u njujorškom Rochesteru, da prizna organizaciju FIGHT kao službenog predstavnika mesne crnačke zajednice, Alinsky je smislio sličnu ideju. Nastup lokalnog Filharmonijskog orkestra je važan za kulturnu tradiciju u gradu. Planira da kupi sto ulaznica za svoje aktiviste i nahrani ih uoči predstave pečenim pasuljem kako bi je ovi upropastili gasovima. Mada ni ovaj plan nije sproveden, taktika prisiljava kompaniju da prihvati Alinskyjeve zahteve.
Alinskyeva literatura i intervjui nam ostavljaju utisak da se radi o harizmatičnom, ali nemilosrdnom i proračunatom pojedincu. Njegovo ,,organizovanje zajednice,,u stvari predstavlja oblik postepene revolucije. Ipak se u nekoliko stvari razlikuje od svojih prethodnika. Prvo, Stari i Novi levičari su idealisti barem u svojoj retorici, dok Alinsky skida s „revolucije” idealističku kožu razotkrivajući njenu unutrašnjost koja je ništa drugo nego gola borba za nadmoć. Sprovodeći obuku za „društvene organizacije”, često bi pitao polaznike: „Zašto organizovati?” Neki kažu, zbog pomaganja drugima, a Alinsky bi glasno povikao: „Želiš se organizovati zbog moći!” Alinskyjev priručnik navodi da sledbenici kažu: „Nije vrlina u tome što ne želimo moć. … Stvarno smo kukavice što ne želimo moć” jer „Moć je dobra. … [a] nemoć je zlo.” [37]
Drugo, Alinsky nije mnogo cenio mlade buntovnike iz 1960-tih godina koji su se javno protivili vlasti i društvu. Naglašavao je da treba ući u sistem i čekati na priliku da se potkopa iznutra.
Treće, krajnji cilj je potkopati i uništiti, bez da se ide u prilog bilo kojoj grupi. Dakle, kako bi sproveo plan, neophodno je prikriti stvarnu svrhu s kratkoročnim ili insceniranim ciljevima koji se čine razumnim ili bezopasnim. Relativno je lako mobilizovati ljude i usmeriti ih ka delovanju prema radikalnijim ciljevima kad su ljudi već naviknuti da budu mobilizovani.
Alinsky piše u knjizi Pravila za radikale: „Svakoj revolucionarnoj promeni mora da prethodi pasivan, afirmativan, ne-izazovan stav prema promeni među masom našeg naroda. … Zapamtite: kada okupite ljude oko tema o kojima većina deli podjednako mišljenje, npr. zagađenje, onda su organizovani ljudi u pokretu. Odatle je kratak i prirodan korak ka političkom zagađenju, ka pentagonskom zagađenju.”
Vođa udruženja Studenti za demokratsko društvo, pod utiskom Alinskyjeve misli odlično pogađa suštinu radikalizirajućih protesta: „Problem nikada nije problem; problem je uvek revolucija.” Alinsky duboko utiče na radikalnu levicu nakon 1960-tih tako što ovi uvek nalaze odgovor na društvena pitanja kroz izražavanje nezadovoljstva s preovlađujućim statusom quo, i koriste taj pristup za potrebe napredovanja svog revolucionarnog cilja.
Četvrto, Alinsky pretvara politiku u gerilski rat bez ograničenja. Alinsky objašnjava svojim sledbenicima strategiju za organizovanje zajednice navodeći ih da napadnu sva tri neprijateljska čula: „Prvo oči;ako imate na raspolaganju ogroman broj i masovnu organizaciju, otvoreno paradirajte njom pred neprijateljskim očima iskazujući svoju moć. Drugo, uši; učinite ono što je Gideon napravio ako raspolažete s malom organizacijom: sakrijte članove u mraku, podižući buku i viku koja će slušaoce da uveri kako vaša organizacija broji mnogo više članova nego što se to čini. Treće, nos; ako vam je organizacija premalena čak i za galamu, usmrdite mesto.”
Peto, Alinsky naglašava iskorišćavanje najgorih aspekata ljudske prirode, uključujući nemar, pohlepu, zavist i mržnju. Učesnici tih kampanja bi katkad profitirali u sitnicama, čineći svoje ponašanje još ciničnijim i besramnijim. Alinsky zadovoljno vodi svoje sledbenike u moralnu propast kako bi potkopao politički sistem i društveni poredak slobodnih zemalja. Iz rečenog zaključujemo da se Alinsky ne bi ni pobrinuo niti sažalijevao svoje bivše drugove kad bi zaista i prigrabio moć za kojom žudi.
Dve istaknute osobe iz američke politike pod Alinskyjevim dubokim uticajem, decenijama kasnije, pomažu da se pokrene tiha revolucija s ciljem potkopavanja američke civilizacije, tradicije i vrednosti. Istovremeno, Alinskyjevi neobuzdani protesti gerilskog tipa, postaju popularni posle 1970-tih u SAD-u, kao što se može videti u Occupy Wall Street pokretu, Antifa pokretu itd.
Ističemo kako Alinsky ne odaje svoje „priznanje prvom od svih radikala”, Luciferu, samo na uvodnim stranicama Pravila za radikale. Neposredno pre smrti u intervjuu za Playboy, izjavljuje da će kad umre: „bezrezervno izabrati odlazak u pakao”, kako bi tamo okupio oko sebe one koji „nemaju“, jer su takvi „moja vrsta ljudi.“ [38]
7. Dugi marš kroz institucije
Antonio Gramsci, istaknuti italijanski komunista, piše 1930-tih da socijalisti treba, kako bi potkopali zapadno društvo iznutra, da pokrenu „rat za pozicije” i taj koncept je kasnije postao poznat kao „dugi marš kroz institucije.“ On je shvatio da je teško podstaknuti revoluciju i rušiti legitimnu vlast dok ljudi i dalje veruju u božansko. Zato se komunisti oslanjaju na veliki broj piona ili pešaka koji dele istu mračnu viziju morala, vere i tradicije. Revolucija proletarijata, dakle, mora da počne subverzijom religije, morala i civilizacije.
Revolucionarni pobunjenici nakon burnih 1960-tih počinju da ulaze u akademsku zajednicu. Stiču diplome i postaju naučnici, profesori, službenici vlade i novinari; ulazeći u mainstream društva ne bi li izveli svoj dugi marš kroz institucije. Infiltriraju i kvare ustanove ključne za održavanje moralnosti na Zapadu; crkva, vlada, obrazovni sistem, zakonodavna i pravosudna tela, svet umetnosti, mediji i nevladine organizacije.
Postoje brojni naoko legitimni načini putem kojih su beskrupulozni ljudi ili grupe sposobne da iznutra razore slobodno društvo. Narod mora da se odgaji prema građanskoj vrlini i da poseduje određeni moralni standard kako bi demokratija bila svrsishodna. Sjedinjene Države su od 1960-tih poput pacijenta kom se ne može utvrditi uzrok njegove nevolje. Kvazi-marksističke ideje su duboko usađene u američko društvo i šire se gotovo nekontrolisano.
Među mnogim iznesenim revolucionarnim teorijama i strategijama, ističe se Cloward-Piven strategija koju su predložila dva sociologa (takođe i članovi Demokratskih socijalista Amerike) sa univerziteta Columbia. Osnovni koncept strategije se svodi na naduvavanje sistema socijalne pomoći kako bi državu gurnula u bankrotstvo. Autori tvrde da je iscrpljivanje državnog budžeta moguće ako broj osoba koje ispunjavaju uslove za socijalnu pomoć daleko nadmašuje broj ljudi koji je primaju, pa zato ljude treba podsticati da masovno ispunjavaju takve zahteve. Državna uprava će biti primorana da interveniše kako bi „spasila” i reformisala sistem, omogućujući tako državi još veću kontrolu i usmeravajući je da funkcioniše prema socijalnom obrascu.
Nacionalna organizacija za socijalna prava je nastojala u devetogodišnjem periodu (1966 - 1975) da implementira tu strategiju tokom već postojećeg Rata protiv siromaštva predsednika Lyndona B. Johnsona. Broj jednoroditeljskih porodica primaoca naknade se više nego udvostručava u vremenu od 1965. do 1974. godine (4,3 – 10,8 milijuna). New York 1970. godine usmerava 28% godišnjeg budžeta u sistem socijalne pomoći. Broj njujorških primaoca naknade od 1960. do 1970. godine raste s 200.000 na 1,1 milion. „U New Yorku se početkom 1970-tih na dvoje zaposlenih u privatnom sektoru nalazila jedna osoba na socijalnoj listi”, piše novinar Sol Stern u City Journalu. New York se 1975. godine nalazi na ivici stečaja. [39]
Cloward-Pivenova strategija je u njujorškom slučaju samo implementacija Alinskyjevih teorija. Preciznije rečeno, radikali treba da „nateraju neprijatelja da živi prema sopstvenim pravilima”, odnosno, ako pravila nalažu da svako ima pravo na socijalnu pomoć, prisiljavanje „neprijatelja“ da slede sopstvena pravila prouzrokuje njegov bankrot, i sve to bez ikakvih agresivnih metoda radikalnih aktivista.
W. Cleon Skousen u svojoj knjizi Goli komunista piše da je jedan od 45 komunističkih ciljeva „uhvatiti jednu ili obe političke stranke u SAD-u.” Komunistička partija je uvidela da će to da postigne korišćenjem malog broja ljudi za stvaranje „krize” i „revolucije“ za potrebe Partije. Lenjin je jednom izjavio da sindikati imaju ulogu „prenosne trake između radničkih masa i Partije.“ [40] Komunisti smatraju da kontrolisanjem radničkih sindikata, kontrolišu i veliki broj glasova. A dok kontrolišu glasove, mogu da nateraju izabrane zvaničnike i zakonodavce da slede njihove želje. Obični radnici su prisiljeni da se pridruže sindikatima kako bi osigurali svoja osnovna prava i interese, postajući tako njihovi pioni. Isti princip je na delu kad osoba plaća reket kako bi joj organizovane kriminalne bande garantovale zaštitu.
Filmski umetnik i istraživač Loudon objašnjava način na koji komunistički entiteti koriste sindikate i ostale grupe za potrebe uvođenja svoje politike i sabotiranje demokratskih zemalja.
Prvo, strano ili lokalno komunističko telo određuje svoj program, npr. jačanje radnog zakonodavstva, uvođenje više socijalističkog nastavnog plana, ili ublažavanje trgovinskih sankcija Kubi. Drugo, komunisti i njihovi socijalistički saveznici prihvataju tu politiku kao sindikalnu politiku, a sindikati potom čine pritisak na lokalnu laburističku, socijalističku, ili demokratsku stranku da prihvati tu politiku kao svoju sopstvenu. „Proces u većini slučajeva i nije tako težak pošto radnički [sindikati] u suštini upravljaju tim važnijim strankama u državi”, piše Loudon 2014. godine. Na taj način komunistička politika postaje sindikalna politika, pa ona zauzvrat postaje mainstream politika tih političkih stranaka. Pomenuti proces se širom sveta odigrao nebrojeno puta”, piše Loudon. [41]
Komunisti i oni koji u neznanju deluju u njihovo ime se trude da na bilo koji način potkopaju politički i društveni sistem slobodnih društava. Vlada i društvo Sjedinjenih Država i zemalja Zapada ozbiljno erodira nakon višedecenijskog komunističkog planiranja i delovanja.
8. Politička korektnost
Komunističke zemlje sprovode strogu kontrolu govora i misli. Međutim, još od 1980-tih se na Zapadu javlja druga forma takve kontrole; „misaona policija“ bez ustručavanja koristi slogane i masovnu kritiku u medijima, društvu i obrazovnom sistemu pod izgovorom „političke korektnosti” za potrebe kontrolisanja govora i misli. Mnogi ne shvataju njeno ideološko poreklo, mada su prepoznali koliko je njena kontrola pogrešna.
Komunističke partije već dugo koriste izraze poput 'političke korektnosti’, ‘napretka’ i ‘solidarnosti.’ Njihovo površno značenje služi izbegavanju jezika koji diskriminiše manjine, žene, hendikepirane itd. Ipak, skrivena implikacija u pozadini političke korektnosti podrazumeva klasifikaciju pojedinaca u grupe, shodno njihovom statusu žrtve. Grupa za koju se proceni da je najviše ugrožena bila bi nagrađena s najviše poštovanja, što se procenjuje isključivo na osnovu njihovog identiteta, dok se nečiji talent i sposobnost zanemaruju i to je tzv. „politika identiteta.” Takav način razmišljanja je danas vrlo popularan u SAD-u i ostalim zemljama Zapada.
Ova vrsta klasifikacije je identična onoj u komunističkim zemljama, gde se pojedinci razvrstavaju u „pet klasa crvenih” ili „pet klasa crnih” prema njihovom bogatstvu i klasnom statusu pre revolucije. Komunistička partija Kine eliminiše i ugnjetava zemljoposjednike i kapitaliste zbog njihovog „pogrešnog” klasnog statusa, napada intelektualce nazivajući ih „smrdljive stare rage“ i uzvikujući da su „siromašni najpametniji, plemići najgluplji.”
Razlike u političkom i socioekonomskom statusu različitih grupa proizlaze iz složenih istorijskih razloga i nisu povezani ni sa čijim represivnim obrascem ponašanja. Ali politička korektnost nimalo ne toleriše preispitivanje sopstvene ispravnosti; moralnima se priznaju samo oni koji preziru „tiranine“, odnosno simpatišu već utvrđene „žrtve.“ Svi koji se nađu iznad tih okvira su prokazani kao rasisti, seksisti, homofobi, islamofobi itd.
Političku korektnost promovišu mnoge zemlje Zapada i nevladine organizacije kako bi ojačale levičarsku agendu. Neke zemlje znatno proširuju tumačenje zakonske definicije govora mržnje, a kažnjavanje takvog govora se primenjuju kroz medije, internet i obrazovni sistem. [42] Ovaj tip ograničenja slobode govora pomeraju demokratska društva i time ih primiču kontroli misli koju u normalnim okolnostima upražnjavaju komunistički režimi.
Levičari našeg vremena zloupotrebljavaju političku korektnost kako bi sputali važeću slobodu govora pripadnika drugih delova društva. Stvar postaje još istaknutija nakon američkih predsedničkih izbora 2016. godine i opšte mobilizacije levičarskih medija, organizacija i intelektualaca s ciljem utišavanja i omalovažavanja pristalica predsednika Donalda Trumpa. Protestni mimohodi se pojavljuju u većim gradovima i kršenje slobode govora postaje još češće. Univerziteti važe za utvrđenja slobode govora i mišljenja, ali se ipak pretvaraju u centre za radikalnu indoktrinaciju. Pod izgovorom govora mržnje, organizacije etiketiraju konzervativne grupe kao „mrziteljske grupe“, a konzervativnim autorima i akademicima se preti uoči održavanja njihovog govora ili kad ovi prisustvuju raznim događajima. [43]
Američki professor socijalnih nauka, Charles Murray, je bio pozvan u martu 2017. godine da održi govor na fakultetu Middlebury u Vermontu. Više od četiri stotine demonstranata u dvorani počinje da viče i pravi zaglušujuću buku ometajući ga prilikom njegove pripreme za govor. Izlazeći iz kampusa u društvu kolege profesora, demonstranti fizički i verbalno maltretiraju profesora koji završava u bolnici zbog povrede vrata.
U julu 2017. godine konzervativni autor Ben Shapiro je pozvan da održi govor na kalifornijskom univerzitetu Berkeley povodom Nedelje slobodnog govora, ali Antifa (ekstremna levičarska grupa) preti nasilnim incidentom. Događaj osiguravaju policijski helikopteri i interventni odredi u punoj opremi; pretpostavlja se da je trošak sigurnosnih mera prešao 600.000 dolara. [44] Ironično, početak studentskog pokreta 1964. godine za slobodu govora je iniciran jednim peticijskim događajem upravo na Berkeleyju. Profesor Shapiro sledećeg meseca nastupa na sveučilištu Utah, ali jedna studentska grupa najavljuje blokiranje događaja. Novinar napominje mladom studentskom vođi kako Prvi amandman ne dopušta takav akt. Student odgovara: „Nije me briga. Ne mislim baš da je takav dokument relevantan sada.“ [45]
Redovnoj profesorki na pensilvanijskom pravnom univerzitetu, Amy Wax, je bilo zabranjeno da predaje određene sadržaje nakon izražavanja politički neprihvatljivih stavova tokom intervjua s profesorom sa univerziteta Brown. Wax kaže kako studenti crnci „retko“ diplomiraju kao prvi u klasi. [46]
Levičarska politička korektnost i restrikcije nametnute slobodi govora ne trpe postojanje zdrave debate različitih pogleda; to je ideološko oružje u rukama osoba loših namera. Politička korektnost predstavlja „misaonu policiju“ komunističke aveti koja služi da prikrije istinu i potisne one koji drugačije misle.
9. Socijalizam širom Evrope
Komunizam ne dominira samo u istočnom delu kontinenta, već je vidljiv i u celoj Evropi. Ne-komunističke države severne, južne i zapadne Evrope, bez izuzetka, sve promovišu ili se pridržavaju komunističkih ideologija i politika. Nećemo preterati ako kažemo da je Evropa u „neprijateljskim rukama.”
Socijalistička internacionala je najveća međunarodna politička organizacija na svetu s 135 političkih stranaka i organizacija, a preteča joj je Druga internacionala, koju je Engles osnovao 1889. godine. Rani socijalisti su Karl Johann Kautsky i Edvard Bernstein i obojca promovišu progresivne reforme. U vreme osnivanja Druge internacionale, postoji više od sto stranaka širom sveta zasnovanih na marksizmu. Više od polovine (66) pripadaju vladajućim strankama u svojim zemljama domaćinima. Naziv „socijalistička internacionala“ nastaje 1951. godine.
Danas u celoj Evropi postoje mnoge socijalističke stranke koje potiču iz Druge internacionale, a mnoge od njih su i vladajuće stranke u svojoj državi.
Stranka evropskih socijalista osnovana 1992. godine, aktivna u Evropskom parlamentu, povezuje se sa Socijalističkom internacionalom. Njene članice su socijaldemokratske stranke zemalja članica Unije i susednih zemalja poput Velike Britanije i one su deo većine vodećih evropskih organizacija, među kojima su Evropski parlament, Evropska komisija i Evropsko veće. Stranka evropskih socijalista se sastoji od 33 stranke članice zajedno sa 12 pridruženih članica i 12 u ulozi posmatrača, dakle, ukupno 57 političkih stranaka unutar Unije, Ujedinjenog Kraljevstva i Norveške. Glavni ciljevi matične stranke su „oblikovanje evropskih progresivnih politika“, razvijanje bliske saradnje među strankama članicama, parlamentarnim grupama i sl. U osnovi, radi na snažnom promovisanju socijalističkih ideja.
Vodeća načela britanske Laburističke stranke su utemeljena na fabijanskom socijalizmu. Pomenuli smo da je fabijanski socijalizam jednostavno druga verzija marksizma koja naglašava postepene metode kako bi se društvo transformisalo iz socijalizma u komunizam. Takođe se zalaže za visoke poreze, visoku socijalnu pomoć i druge socijalističke ideje. Laburistička stranka je bila mnogo puta vladajuća stranka tokom poslednjih nekoliko decenija i neizostavno se zalagala za fabijanske socijalističke ideje.
Britanska komunistička Partija u svojim različitim verzijama je bila vrlo aktivna u pokušajima uticanja na britansku politiku, a čak je imala i sopstvene novine nazvane Daily Worker, (1966. preimenovane u Morning Star). Partija je nasledila Komunističku partiju Velike Britanije osnovanu 1920. godine, a članovi su tokom vrhunca popularnosti izabrani da deluju u svojstvu zastupnika Donjeg doma parlamenta. Početkom izbora 2017. godine, Komunistička partija Britanije iznenada objavljuje kako namerava da podrži vodećeg političara levičarske Laburističke stranke. Pomenuti političar vodi stranku četiri godine od jula 2015. godine i četiri godine zagovara socijalistički program čiji deo su nacionalizacija imovine i antiratni napori. Kad se novinar BBC-a raspitivao kako gleda na Marksa, ovaj ga je hvalio govoreći kako je bio veliki ekonomista i „fascinantan lik koji je shvatio mnogo toga i od koga možemo mnogo naučiti.”
Članica Socijalističke internacionale je i švedska vladajuća stranka, odnosno Socijaldemokratska partija. Tokom nekoliko decenija promoviše socijalističke ideologije jednakosti i socijalne pomoći. Jedan od lidera francuske Socijalističke stranke je izabran za predsednika 2012. godine. Stranka je takođe članica Internacionale i Stranke evropskih socijalista. Italijanski komunistički veteran, Antonio Gramsci, nije samo osnovao italijansku komunističku partiju 1921. godine, već je takođe bio njen generalni sekretar. Partija je do 1990-tih bila vrlo aktivna i godinama važi za drugu stranku države. Partija 1991. godine u svoj naziv stavlja predznak „demokratska” i danas deluje u sklopu vladajuće koalicije. U zemljama poput Španije i Portugala, deluju aktivne komunističke stranke sa značajnim mešanjem u politički život države. Nemačka takođe nije izuzetak; to je rodno mesto Marksa i Engelsa i dom uticajne Frankfurtske škole, još jednog marksističkog utvrđenja.
10. Nasedanje na đavolje trikove
Komunizam uvek prate nasilje, laži, rat, glad i diktatura. Zašto, postavlja se pitanje, toliko ljudi još uvek svim srcem pomaže ovom đavolu da širi svoje laži, u tolikoj meri da čak postaju i njegovi poslušni i fanatični sledbenici?
Američki sociolog, Paul Hollander, u svojoj knjizi Politički hodočasnici: putešestvije zapadnjačkih intelektualaca u Sovjetski Savez, Kinu i Kubu iz 1981. godine, navodi priče mnogih mladih intelektualaca zaljubljenih u komunizam. Mladim „hodočasnicima“ nisu, naravno, prikazana stravična zlostavljanja ljudi koja su se događala uporedo s njihovom posetom. Povratkom u svoje zemlje oni oduševljeno govore hvalospeve veličajući komunistički sistem. [47]
Ljudi u Sjedinjenim Državama su privučeni, ili čak prisiljeni da upražnjavaju komunizam iz različitih razloga. Prvi lideri i članovi Komunističke partije SAD-a su siromašni doseljenici iz Rusije i istočne Evrope i teško su se uklapali u novu sredinu. Postaju članovi Partije, uglavnom zahvaljujući načelima koja su ranije stekli u svojim domovinama.
Uticaj marksizma na Zapadu se dramatično povećao nakon Velike depresije i skoro celokupna intelektualna klasa „skreće“ ulevo. Brojni intelektualci su posećivali Sovjetski Savez i nakon povratka održavali govore i pisali knjige promovišući komunističku ideologiju. Mnogo uticajnih mislioca, pisaca, umetnika i novinara postaje deo tog talasa.
Posleratna generacija je pohađala fakultet tokom 1960-tih i uprkos odrastanju u posleratnom bogatstvu , bila je obmanuta komunizmom inficiranim ideologijama i usvojila kontrakulturne poglede u formi antiratnih protesta, feminizma i sl. Sledeća generacija studenata je bila direktno iz udžbenika podučavana levičarskoj literaturi s obzirom da su njihovi učitelji zapravo „školovani radikali” – stoga, dugi komunistički marš kroz institucije napokon dobija konture. Naime, uspostavlja se mehanizam koji pokreće sistem i omogućava njegovo večno održavanje i trajanje.
Knjiga Majstori prevare, direktora FBI-a, J. Edgar Hoovera, čiji mandat je trajao 37 godina, klasifikuje komunističke pristalice unutar pet nivoa misaone kontrole: deklarisane pristalice (one s članskim knjižicama), tajni članovi (utiču iz senke za potrebe komunističke agende), slučajni putnici (nisu članovi, ali služe da podupru njene ciljeve), oportunisti (podržavaju Partiju iz interesa), i lakovernici (nevine žrtve nesvesne postojanja komunističke misaone kontrole). [48] U stvarnosti postoji sasvim malo krajnje zlih i tvrdokornih komunističkih aktivista; uglavnom se radi o tome da je većina ljudi, kontrolisana od strane komunističke misaone kontrole, jednostavno obmanuta njom.
Američki novinari John Silas Reed i Edgar Snow odigrali su važne uloge u promovisanju komunističke ideologije širom sveta. Reed, autor knjige Deset dana koji su uzdrmali svet, je jedan od troje Amerikanaca sahranjenih u nekropoli kremaljskih zidina, a to znači da je bio komunistički aktivista. Reedov opis Oktobarske revolucije nije objektivna beleška stvarnih događaja, već pažljivo osmišljena politička propaganda.
Snow, autor knjige Crvena zvezda nad Kinom, je komunistički ‘slučajni putnik’ čije glorifikovanje KPK vođstva ostavlja dubok utisak na mnoge Amerikance. Godine 1936. putuje u KPK uporište Bao’an, u severnoj provinciji Shaanxi, kako bi vezano za revoluciju intervjuisao Mao Zedonga. KPK iskorišćava Snowa u propagandne svrhe za potrebe širenja svoje ideologije na Zapadu.
Jurij Bezmenov, bivši špijun KGB-a, priseća se svog iskustva primanja stranih „prijatelja” u posetu dok je služio kao špijun. Raspored delimično aranžira inostrana obaveštajna služba Sovjetskog Saveza. Stoga su posete crkvama, školama, bolnicama, vrtićima, fabrikama i drugim mestima bili unapred planirani. Posetioci su isključivo dolazili u kontakt sa komunistima ili drugim politički pouzdanim ljudima koji su prethodno obučeni kako bi interakcija bila u skladu s uputstvima Partije. Poznati američki časopis, Look, šalje 1967. godine novinare u Sovjetski Savez da napišu reportažu. Govoreći o njima, Bezmenov kaže: „Sav taj sadržaj je bila gomila laži; propagandni klišeji prezentirani američkim čitaocima u obliku mišljenja i osvrta američkih novinara. Istina je bila sasvim suprotna.” Drugim rečima, američki časopis plasira sovjetsku propagandu domaćim čitaocima.
Bezmenov tvrdi kako se mnogim novinarima, glumcima i istaknutim sportistima da oprostiti zaslepljenost partijskim lažima, ali ponašanje mnogih zapadnjačkih političara je neoprostivo. Ti moralno korumpirani pojedinci su smišljali laži i žudeli da sarađuju sa sa sovjetskim komunistima zbog lične reputacije i profita, izjavio je bivši špijun. [49]
U knjizi Još uvek možete da verujete komunistima… da su komunisti, Schwartz analizira zašto su mladi intelektualci naklonjeni komunizmu. Izdvaja četiri razloga: razočaranost kapitalizmom, verovanje u materijalističku filozofiju života, intelektualnu gordost i neispunjenu religioznu potrebu. Intelektualna gordost se odnosi na iskustva ljudi od 18 do 20 godina starosti, koji lako postaju žrtve komunističke propagande zbog nedovoljnog razumevanja istorije, arogancije, prezira autoriteta i nezadovoljstva porodicom i nacionalnom baštinom. „Neispunjena religiozna potreba” se odnosi na činjenicu da svako ima neku vrstu religijskog impulsa unutar sebe, koji tera osobu da prevaziđe samu sebe. Međutim, ateizam i teorija evolucije usađene kroz obrazovanje čine ljude nemoćnim da pronađu smisao u tradicionalnim religijama. Komunistička fantazija oslobođenja čovečanstva iskorišćava ovu prikrivenu ljudsku potrebu i preuzima ulogu zamene za religiju. [50]
Intelektualci su često obmanuti radikalnim ideologijama. Takva pojava privlači pažnju akademskog sveta. U knjizi Opijum intelektualaca iz 1955. godine, francuski filozof i sociolog Raymond Aron, ističe kako intelektualci 20. veka oštro kritikuju tradicionalne političke sisteme, dok istovremeno velikodušno tolerišu ili čak žmure pred diktaturom i masakrima komunističkih režima. Levičarski intelektualci pretvaraju svoju ideologiju u sekularnu religiju i Reed ih naziva licemernim, samovoljnim i zatucanim. U knjizi Intelektualci: Od Marksa i Tolstoja do Sartrea i Chomskog, Paul Johnson, britanski istoričar, analizira živote i radikalna politička gledišta Jean-Jacques Rousseaua i desetak drugih intelektualaca koji ga slede u shvatanju. Spoznaje kako svi oni dele iste fatalne karakterne crte arogancije i egocentrizma. [51]
Komunizam od 1960-tih kreće u veliku invaziju američkog obrazovanja. Mnogi mladi ljudi povrh toga ugađaju sebi internet sadržajima, odaju se kompjuterskim igrama, TV programima i društvenim mrežama, pretvarajući se u tzv. „pahuljice”, ljude bez znanja, šire perspektive, osećaja odgovornosti, smisla za istoriju i sposobnosti suočavanja s izazovima. Roditelji indoktrinišu decu komunističkim, ili od komunizma izvedenim, ideologijama i ovi zatim koriste izopačeni okvir za procenu novih pojava u svetu koji ih okružuje. Drugim rečima, komunističke laži formiraju oko njih opnu i sprečavaju ih da jasno sagledaju stvarnost.
Komunistička avet iskorišćava kako negativne tako i pozitivne emocije ne bi li namamila ljude u svoju zamku. Ali najtragičnije je da se komunistička ideologija, pored ljudskog neznanja, sebičnosti i pohlepe, obraća iskrenoj čežnji svojih idealističkih sledbenika, sklonih altruizmu i samožrtvovanju.
Zašto je toliko puno ljudi zavedeno lažima socijalizma i komunizma? Jer je ljudska rasa napustila duhovna uverenja i unela zbrku u sopstvene moralne standarde. Čovečanstvo se jedino putem ispravne vere i moralnog uzdizanja može odbraniti od demonske manipulacije komunističke aveti.
Reference
1. Joseph (Jake) Klein, “An Interview With Trevor Loudon,” Capital Research Center, February 24, 2017, accessed on April 16, 2020, https://capitalresearch.org/article/an-interview-with-trevor-loudon.
2. Karl Marx and Friedrich Engels, “Manifesto of the Communist Party,” in Marx & Engels Selected Works, vol. 1, trans. Samuel Moore, ed. Andy Blunden (Moscow: Progress Publishers, 1969), Marxists Internet Archive, accessed April 17, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1848/communist-manifesto/ch04.htm.
3. “Our History,” Fabian Society, accessed March 6, 2020, https://fabians.org.uk/about-us/our-history.
4. Mary Agnes Hamilton, Sidney and Beatrice Webb: A Study in Contemporary Biography (London: Sampson Low, Marston & Co., 1932).
5. V. I. Lenin, ‘Left Wing’ Communism: An Infantile Disorder. (Moscow: Foreign Languages Publishing House, 1952), 47.
6. George Bernard Shaw, The Intelligent Woman’s Guide to Socialism and Capitalism (New York: Brentano’s Publishers, 1928), 470.
7. US Congress, House, Committee on Un-American Activities, Communist Legal Subversion: The Role of the Communist Lawyer: Report, 86th Cong., 1st sess., February 16, 1959.
8. John Earl Haynes and Harvey Klehr, Venona: Decoding Soviet Espionage in America (New Haven: Yale University Press, 1999), 138–145.
9. M. Stanton Evans and Herbert Romerstein, Stalin’s Secret Agents: The Subversion of Roosevelt’s Government (New York: Threshold Editions, 2012).
10. Whittaker Chambers, Witness (New York: Random House, 1952).
11. Tomas Schuman (Yuri Bezmenov), Love Letter to America (Los Angeles: Maxims Books, 1984), 21–46.
12. Ion Mihai Pacepa and Ronald J. Rychlak, Disinformation: Former Spy Chief Reveals Secret Strategies for Undermining Freedom, Attacking Religion, and Promoting Terrorism (Washington, DC: WND Books Inc., 2013).
13. Bureau of the Census, Historical Statistics of the United States: Colonial Times to 1970, Part 2, accessed on April 16, 2020, https://www.census.gov/history/pdf/1930-39unemployment.pdf.
14. Dinesh D’Souza, The Big Lie: Exposing the Nazi Roots of the American Left (Washington, DC: Regnery Publishing, 2017).
15. Jim Powell, FDR’s Folly: How Roosevelt and His New Deal Prolonged the Great Depression (New York: Crown Forum, 2003).
16. Milton Friedman, as quoted in Powell, FDR’s Folly, back cover.
17. Nicholas Eberstadt, “The Great Society at 50: What LBJ wrought,” American Enterprise Institute, May 9, 2014, accessed on April 16, 2020, https://www.aei.org/articles/the-great-society-at-50.
18. Elmer T. Peterson, “This Is the Hard Core of Freedom,” The Daily Oklahoman, December 9, 1951.
19. William S. Lind, ‘Political Correctness:’ A Short History of an Ideology (Washington, DC: Free Congress Foundation, 2004), 4–5.
20. Ibid., 10.
21. Lin Biao, “Defeat U.S. Imperialism and Its Lackeys by People’s War,” in Long Live the Victory of People’s War! (Beijing: Foreign Language Press, 1965).
22. Mikhail Suslov, “The Defense of Peace and the Struggle Against the Warmongers” (New Century Publishers, February 1950), Marxists Internet Archive, accessed April 17, 2020, https://www.marxists.org/archive/suslov/1949/11/x01.htm.
23. Vladimir Bukovsky, “The Peace Movement & the Soviet Union,” Commentary Magazine, May 1982, accessed April 17, 2020, https://www.commentarymagazine.com/articles/the-peace-movement-the-soviet-union.
24. US Congress, Congressional Record: Proceedings and Debates, 88th Cong., 1st sess., Vol. 109, Part 1, January 9, 1963–January 30, 1963.
25. Stanislav Lunev and Ira Winkler, Through the Eyes of the Enemy: The Autobiography of Stanislav Lunev (Washington, DC: Regnery Publishing, 1998).
26. Ronald Radosh, as quoted in Robert Chandler, Shadow World: Resurgent Russia, the Global New Left, and Radical Islam (Washington, DC.: Regnery Publishing, 2008), 389.
27. “AIM Report: Communists Run Anti-War Movement,” Accuracy in Media, February 19, 2003, https://www.aim.org/aim-report/aim-report-communists-run-anti-war-movement.
28. John Pepper (Joseph Pogani), American Negro Problems (New York: Workers Library Publishers, 1928), Marxists Internet Archive, accessed April 17, 2020, https://www.marxists.org/history/usa/parties/cpusa/1928/nomonth/0000-pepper-negroproblems.pdf.
29. James W. Ford and James S. Allen, The Negroes in a Soviet America (New York: Workers Library Publishers, 1935), 24–30.
30. Leonard Patterson, “I Trained in Moscow for Black Revolution,” Speakers Bureau of the John Birch Society, YouTube video, posted by Swamp Yankee, August 20, 2011, https://www.youtube.com/watch?v=GuXQjk4zhZs.
31. G. Louis Heath, ed., Off the Pigs! The History and Literature of the Black Panther Party (Metuchen, NJ: Scarecrow Press, 1976), 61.
32. Thurston Powers, “How Black Lives Matter Is Bringing Back Traditional Marxism,” The Federalist, September 28, 2016, http://thefederalist.com/2016/09/28/black-lives-matter-bringing-back-traditional-marxism.
33. David Horowitz, Barack Obama’s Rules for Revolution: The Alinsky Model (Sherman Oaks, CA: David Horowitz Freedom Center, 2009), 6, 16.
34. Saul Alinsky, Rules for Radicals: A Pragmatic Primer for Realistic Radicals (New York: Vintage Books, 1971), 125–164.
35. Sanford D. Horwitt, Let Them Call Me Rebel: Saul Alinsky, His Life and Legacy (New York: Alfred A. Knopf, Inc., 1989), xv–xvi.
36. Eric Norden, “Playboy Interview with Saul Alinsky: A Candid Conversation with the Feisty Radical Organizer,” New English Review, accessed April 17, 2020, https://www.newenglishreview.org/custpage.cfm?frm=189050&sec_id=189050.
37. Ryan Lizza, “The Agitator,” The New Republic, March 19, 2007, https://newrepublic.com/article/61068/the-agitator-barack-obamas-unlikely-political-education.
38. Norden, “Playboy Interview.”
39. David Horowitz and Richard Poe, The Shadow Party: How George Soros, Hillary Clinton, and Sixties Radicals Seized Control of the Democratic Party (Nashville, Tennessee: Nelson Current, 2006), 110–114.
40. Vladimir Lenin, “Draft Theses on the Role and Functions of The Trade Unions Under the New Economic Policy,” in Lenin Collected Works, vol. 42 (Moscow: Progress Publishers, 1971), 374–386, Marxists Internet Archive, accessed April 17, 2020, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1921/dec/30b.htm.
41. Trevor Loudon, “Communism/Socialism: The Enemies Within,” The Schwarz Report, vol. 54, no. 7, July 2014, http://www.schwarzreport.org/uploads/schwarz-report-pdf/schwarz-report-2014-07.pdf.
42. Nathan Pinkoski, “Jordan Peterson Is a Fulcrum for Right and Left’s Switch on Free Expression,” The Federalist, February 2, 2018, http://thefederalist.com/2018/02/02/jordan-peterson-marks-fulcrum-right-lefts-side-switch-free-expression.
43. Stanley Kurtz, “Campus Chaos: Daily Shout-Downs for a Week,” National Review, October 12, 2017, https://www.nationalreview.com/corner/campus-chaos-daily-shout-downs-week-free-speech-charles-murray.
44. Andrew O’Reilly, “Antifa Protests Mean High Security Costs for Berkeley Free Speech Week, but Who’s Paying the Bill?”, Fox News, September 15, 2017, http://www.foxnews.com/us/2017/09/15/antifa-protests-mean-high-security-costs-for-berkeley-free-speech-week-but-whos-paying-bill.html.
45. ABC News, “Outspoken Conservative Ben Shapiro Says Political Correctness Breeds Insanity,” October 20, 2017, https://www.youtube.com/watch?time_continue=3&v=vj5JXrpwsZs&feature=emb_logo.
46. Jessica Schladebeck, “Penn Law Professor Loses Teaching Duties for Saying Black Students ‘Rarely’ Earn Top Marks,” New York Daily News, March 15, 2018, http://www.nydailynews.com/news/national/law-professor-upenn-loses-teaching-duties-article-1.3876057.
47. Paul Hollander, Political Pilgrims: Travels of Western Intellectuals to the Soviet Union, China, and Cuba (New York: Oxford University Press, 1981).
48. J. Edgar Hoover, Masters of Deceit: The Story of Communism in America and How to Fight It (New York: Henry Holt and Co., 1958), 81–96.
49. Thomas Schuman (Yuri Bezmenov), No ‘Novosti’ Is Good News (Los Angeles: Almanac, 1985), 65–75.
50. Fred C. Schwarz and David A. Noebel, You Can Still Trust the Communists … to Be Communists, Socialists, Statists, and Progressives Too (Manitou Springs, CO: Christian Anti-Communism Crusade, 2010), 44–52.
51. Paul Johnson, Intellectuals: From Marx and Tolstoy to Sartre and Chomsky (New York: Harper Perennial, 2007), 225.
